Page 25 - Blauwe stem proef

dat we niet alles hoeven te begrijpen. Dat er altijd meer is dan
wat we zien. Soms geeft dat troost, snap je? Dat het onbeken-
de niet leeg hoeft te zijn, maar misschien vol zit met betekenis.”
Elin knikte langzaam. Ze wilde zoveel zeggen, maar liet Noor
praten. Elk woord viel in haar als een druppel die de binnen-
wereld verder opende.
Op dat moment klonk de schoolbel, scherp en luid, alsof
iemand een sluier openscheurde. De stemmen van leerlingen
zwollen weer aan, stoelen schoven, deuren sloegen dicht. Noor
stond op en gaf Elin een korte glimlach. “Kom, we moeten
weer.” Ze liepen samen terug naar binnen, maar in Elins hoofd
galmden de woorden na, over sterren, licht dat uit het verleden
kwam, werelden die tegelijk bestonden.
Hoofdstuk 14
Op weg naar huis liep Elin langs het pleintje bij de kerk. Er
zat een jongen op de grond, gebogen over zijn telefoon. Zijn
sporttas lag naast hem, de schoenen nog half uit. Hij tikte drif-
tig, zuchtte, gooide zijn hoofd achterover en begon opnieuw.
Elin herkende de blik: die drang om iets te bewijzen, om gezien
te worden, om sneller te zijn dan de ander. Het leek even alsof
ze naar Luuk keek, maar dan in een andere vorm.
Ze bleef staan en zag hoe de jongen zijn scherm dichtklapte en
nors voor zich uitstaarde. In dat moment voelde ze de onrust
in hem, maar tegelijk herkende ze die onrust ook in zichzelf. Ze
aarzelde even, maar stapte toen dichterbij. “Doe jij ook Hyrox?”
vroeg ze, terwijl ze naar zijn sporttas keek.” De jongen keek op,
verbaasd dat iemand hem aansprak. Zijn ogen stonden nog fel,
maar zijn stem klonk neutraal. “Ja. Tenminste… ik probeer het.
Rennen, roeien, tillen, alles door elkaar. Ik train mee met een