Page 27 - Blauwe stem proef

was iets in zijn houding veranderd, minder strak, minder ge-
spannen. Hij haalde diep adem en schudde toen langzaam zijn
hoofd, alsof hij het niet helemaal kon geloven maar de gedach-
te wel even toeliet.
Elin keek nog één keer naar hem en voelde een mengeling van
herkenning en afstand. Ze kon hem niet veranderen, net zo
min als ze Luuk kon veranderen. Maar ze wist nu dat er meer
mensen waren die worstelden met dezelfde drang en dezelfde
leegte.
Ze zette haar tas weer op haar schouder en liep het plein af.
Achter haar klonk het geroezemoes van kinderen, het tikken
van een bal, het ruisen van de wind door de bomen. Voor haar
lag de straat naar huis, stil en vertrouwd. Terwijl ze liep, voelde
ze hoe het beeld van de jongen bleef meereizen, als een echo
van iets dat ze zelf ook moest begrijpen.
Hoofdstuk 15
De gedachte was klein begonnen, bijna achteloos. Een poster
bij de bushalte, een gesprek dat ze opving op school: een schip
dat in de zomer de zeeën overstak, met jongeren die mee kon-
den varen en werken aan boord. Maar hoe langer Elin eraan
dacht, hoe sterker het idee werd.
Ze wilde mee. Die avond pakte ze een lege glazen pot en
zette het op haar bureau. “Vakantie,” schreef ze op een briefje
en plakte het tegen het glas. Het was niet meer dan een begin,
maar ze voelde een tinteling in haar buik toen ze het eerste
muntstuk erin liet vallen.
Vanaf dat moment keek ze anders naar haar dagen. Krantjes
bezorgen, oppassen, kleine klusjes, alles kon bijdragen. Elke
munt die rinkelde in het potje bracht haar dichter bij het schip