Page 30 - Blauwe stem proef

Naast hem zat een meisje met sproeten en een rode trui. “Ik
ben Lotte. Ik heb wel vaker gevaren met mijn ouders, maar nog
nooit op zee. Ik wil later misschien maritiem officier worden.”
Er ging een kort applausje door de kring, alsof iedereen wilde
laten merken dat het veilig was om iets te zeggen. Elin voel-
de hoe de spanning in haar buik langzaam plaatsmaakte voor
nieuwsgierigheid.
Toen ze zelf aan de beurt was, zei ze eenvoudig: “Ik ben Elin. Ik
heb nog geen ervaring, maar ik wil leren. En… ik wil weten hoe
het is, op zee.” Haar stem klonk stiller dan ze had gewild, maar
Hessel knikte bemoedigend.
Na de ronde kregen ze instructie over veiligheid, zeilpakken
en reddingsvesten. Hessel hield een touw omhoog. “Wie kan
er een paalsteek leggen?” Er ging gelach door de zaal, bijna
niemand wist hoe. “Mooi,” zei hij, “dan leren jullie dat straks
allemaal. Aan boord is dit belangrijker dan je telefoon.”
Elin keek naar de knoop in zijn handen en voelde opnieuw die
siddering. Er lag een wereld op haar te wachten, één die streng
en eerlijk tegelijk leek. Toen de bijeenkomst was afgelopen,
liep ze langzaam naar buiten. De geur van zout en teer van de
haven dreef de ruimte binnen, en buiten zag ze de masten van
de schepen wiegen tegen de hemel. Het voelde alsof de reis al
begonnen was, al stond ze nog met beide voeten op de kade.
Toen Elin thuiskwam, belde Noor en kwam nog even langs.
Elin vertelde in korte zinnen over de bijeenkomst: de kring van
stoelen, de schipper met zijn ruwe stem, de knopen die ze nog
moest leren. Noor luisterde aandachtig, knikte en vroeg vooral
hoe het voor haar voelde.
Later die avond, toen Noor weg was en Elin haar tas uitpakte,
kwam Luuk de kamer in. Hij gooide een appel omhoog en ving