Page 33 - Blauwe stem proef

Het was geen vaste constructie maar een beweging, alsof elke
stap de brug zelf opnieuw liet ontstaan.
Elin zette aarzelend haar voet erop. Het voelde niet hard, niet
zacht, maar gedragen, alsof het haar gewicht meteen opving en
doorleidde. Onder haar stroomde geen rivier, maar iets wat
dieper en ruimer was: een bedding van licht en donker die
voortdurend in elkaar overging. Ze voelde de tinteling ervan
door haar hele lichaam gaan.
Hoe verder ze ging, hoe meer de lucht om haar heen veran-
derde. Het grasveld achter haar loste langzaam op in waaiers
van kleur, en voor haar ontvouwde zich een nieuwe ruimte. De
lucht werd lichter, doorschijnend als kristal, en er waren klan-
ken die niet van instrumenten kwamen maar toch als muziek
door haar heen bewogen.
Het was alsof de brug haar niet van de ene plek naar de
andere bracht, maar van de ene laag van werkelijkheid naar de
andere. Ze voelde zich niet alleen een reiziger, maar ook deel
van de beweging zelf.
Aan de overzijde groeide de gloed uit tot een gestalte die zich
langzaam uit het licht losmaakte, helder, zilverachtig, en tegelijk
warm. Elin wist zonder woorden wie het was.
Ze bleef staan, haar voeten stevig op de grond. De stilte om
hen heen was zo vol dat ze bijna tastbaar werd. Silver keek
haar aan zonder te spreken, en juist daardoor leek alles in haar
eigen hoofd luider te klinken.
Stel dat ik dit allemaal verzin, dacht ze. Misschien ben ik ge-
woon te moe na die tentamens. Misschien zijn dit beelden die
ik zelf oproep omdat ik ze nodig heb.
De gedachte deed haar hart sneller kloppen. Ze voelde haar
handen trillen, alsof ze elk moment zou wakker schrikken. Maar