Page 60 - Blauwe stem proef

zachte prikkel ergens vanbinnen. Haar hand pakte bijna vanzelf
een potlood uit het etui. Ze zette een lijn op papier, zonder te
weten waarom. Nog een lijn, en nog een. Het werd geen teke-
ning zoals ze die op school zou maken, maar meer een
beweging, een patroon dat zich aandiende.
Ze staarde ernaar. Het leek nergens op en toch voelde het
alsof het iets zei. Een kleine boodschap, een fluistering die niet
uit haar hoofd kwam maar van die stille plek die ze inmiddels
begon te herkennen. Ze glimlachte. Misschien was dit wat Sil-
ver bedoelde: dat impulsen overal konden komen, zelfs tussen
de stoelen en koffiekopjes van een terras.
Ze keek naar de lijnen die haar potlood op papier had gezet.
Eerst waren het losse kronkels geweest een soort droedels,
maar nu vormde zich langzaam een ranke figuur. Een enkele
lijn, licht gebogen, zonder details, zonder gezicht, alsof die uit de
ruimte zelf was ontstaan. Ze herkende het meteen: Silver. Niet
mannelijk, niet vrouwelijk, niet jong of oud, gewoon aanwezig,
zoals zij hem zag. Elin voelde een kleine rilling door zich heen-
gaan. Ze wist zeker dat dit geen bedacht plaatje was, maar een
impuls. Alsof haar hand geleid werd, zacht en zonder dwang.
Ze sloeg de bladzijde om en schreef er een kort zinnetje bij.
Losse woorden, flarden die bij haar opkwamen: stilte – adem
– wachten – licht. Soms maakte ze een klein tekeningetje erbij,
een golf, een sleutel, een poort. Na een tijdje bladerde ze terug.
Het zag er rommelig uit, maar voor haar voelde het als een
begin. Geen dagboek vol feiten, maar een boekje waarin haar
binnenwereld zich voorzichtig liet zien.
Ze had het schetsboek nog open liggen op tafel, naast haar
kopje. Toen er een jongen langsliep met een leeg dienblad, bleef
zijn blik hangen bij de ranke lijnen. Hij stopte en boog iets naar