Page 61 - Blauwe stem proef

voren. “Mag ik iets vragen?” zei hij. Elin keek op, verrast. “Eh…
ja?” Hij wees naar de bladzijde. “Dat… dat teken je zelf?”
Ze knikte. “Ja. Het ontstond gewoon. Ik weet eigenlijk niet pre-
cies wat het is.”
De jongen glimlachte kort. “Ik teken ook graag. Meestal achter
de computer, met een tekenpen. Maar dit…” Hij tikte zacht
op de lucht boven haar schets, zonder het papier aan te raken.
“Dit heeft iets puurs. Niet bedacht, gewoon direct.”
Elin voelde hoe haar wangen warm werden. “Misschien,” zei
ze, “misschien is dat wel het verschil. Ik teken niet echt, ik laat
het meer gebeuren.” Hij keek nog een keer naar de bladzijde
en knikte toen. “Mooi. Blijf dat doen! Hij keek haar nog een
keer aan, aarzelde even en trok toen een pen uit zijn borstzak.
Op het hoekje van een servetje schreef hij haastig een num-
mer. “Voor het geval je eens wilt sparren over tekenen,” zei hij
luchtig. “Geen druk, gewoon… omdat ik het mooi vind wat je
doet.”
Voor Elin wist wat ze moest zeggen, schoof hij het servetje
naar haar toe en liep verder naar binnen. Ze keek naar het
nummer, voelde zich ongemakkelijk, en klapte abrupt het
schetsboek dicht. Haar hand bleef er even op rusten.
Ze wist niet wat ze met dat servetje moest. Maar één ding wist
ze wel: het boekje zelf, met zijn witte bladzijden en vreemde
ingevingen, zou ze niet meer loslaten. Dit hoorde bij haar, bij de
weg die ze nu begon te gaan. Ze schoof het servetje haastig in
het etui en borg alles op in haar tas. De drukte op het terras
verstomde langzaam. Elin stond op, keek even om zich heen en
liep de straat uit richting huis. De avondzon wierp lange scha-
duwen over de stoep. Bij elke stap voelde ze het schetsboek
in haar tas meebewegen. Het was klein en onopvallend, maar