Page 64 - Blauwe stem proef

grote tekening, alleen wat lijnen, een vorm die zich vanzelf leek
te vormen. De stilte in haar kamer voelde vertrouwd. Buiten
hoorde ze de regen nog zacht na-ruisen in de goten. Ze liet
haar potlood rusten en keek naar de lijnen die waren ontstaan:
een sleutel, rank en eenvoudig, bijna hetzelfde als die ze eerder
had gezien. En toen, zonder dat er iets veranderde in de kamer,
voelde ze de aanwezigheid. Niet plotseling, maar als een rustige
golf die door haar heen trok. Silver.
“Elin,” klonk de stem, niet buiten haar maar door haar heen.
“Je begint te herkennen wat echt van jou is. Elk woord, elke lijn
die zuiver uit je wezen komt, is zonder gedachten. Leer erop te
vertrouwen.” Elin liet haar potlood zakken. “Maar hoe weet ik
dan wanneer het een impuls is en wanneer het gewoon mijn
gedachten zijn?”
De lijnen op papier leken te trillen, alsof ze antwoord gaven, en
Silver’s aanwezigheid vulde de stilte: “Gedachten maken lawaai.
Impulsen zijn stil en helder. Ze vragen niet, ze zijn er.”
En net zo stil als de golf tot haar kwam en de stem sprak ver-
dween het ook. Ze liet de woorden die Silver sprak rustig tot
zich doordringen of ‘zakken’ zoals Silver dat noemde.
Een paar uur later pakte Elin haar telefoon. Ze voelde ineens
dat ze Luuk moest bellen. Geen reden, geen plan, alleen een
klein duwtje vanbinnen. Toen ze hem belde, klonk zijn stem
bijna direct. “Grappig,” zei hij. “Ik wilde jou net bellen.”
Elin glimlachte, verrast en toch niet verbaasd. “Waarover?”
vroeg ze. Luuk aarzelde even. “Och, niks groots. Gewoon…
ik dacht, misschien moet ik je even vragen of je die nieuwe
sporthanddoek voor me kunt meenemen als je nog in de stad
bent. Ik heb straks training.”
Elin lachte. “Dus jij wilde me bellen om een handdoek?”