Page 74 - Blauwe stem proef

platte knoop maakte, langzaam en duidelijk, en gaf het touw
daarna door. Elin voelde het ruwe henneptouw door haar
vingers glijden. Ze probeerde de beweging na te doen, maar
haar lus schoot steeds los. Naast haar stond Lotte, die giechel-
de toen haar knoop in een kluwen veranderde. Thomas keek
geconcentreerd, zijn lange vingers wat onhandig, maar na een
paar pogingen lukte het hem wel. “Goed zo,” zei Hessel kort.
“Het is geen kunst, het is aandacht.” Daarna wees hij naar de
zeilen, die slap langs de mast hingen. “Straks gaan we die hijsen.
Dat doe je nooit alleen. Dit schip vraagt samenwerking, en dat
ga je leren.” Elin keek naar het grote doek en voelde een men-
geling van spanning en verwachting. Ze wist dat dit nog maar
het begin was.
Hessel liep langs de groep terwijl iedereen zijn knopen pro-
beerde te leggen. Zijn ogen gleden over de handen die soms
te gehaast, soms te voorzichtig bewogen. “Weten jullie,” begon
hij, terwijl hij een touw tussen zijn vingers liet glijden, “knopen
vertellen veel over de mens die ze legt. Te strak, en het kost
je later moeite om ze los te maken. Te los, en ze houden geen
storm. Het gaat om het midden: stevig genoeg om te dragen,
soepel genoeg om weer te kunnen lossen.” Hij keek de kring
rond. “Zo is het op zee, maar zo is het eigenlijk overal.”
Thomas trok een wenkbrauw op en fluisterde naar Elin: “Hij
klinkt net als mijn opa.” Elin glimlachte, maar bleef geconcen-
treerd het touw vasthouden. Hessel bond zijn knoop in één
vloeiende beweging los. “De zee leert je geduld. Ze is sterker
dan wie dan ook van ons. Denk nooit dat je haar de baas bent.
Je leert alleen met haar mee te bewegen. Dat is genoeg.”
Lotte keek op van haar slordige lus. “Heeft u ooit een storm
meegemaakt?” Hessel liet zijn blik kort naar de horizon dwalen.