Page 77 - Blauwe stem proef

dan zien. Ze bleef een poosje naar de bladzijde kijken, alsof die
meer zei dan ze zelf kon uitleggen. Daarna sloot ze het boek
en legde het op haar schoot.
“Je schrijft zeker een dagboek?” klonk plots achter haar.
Elin draaide zich om. Thomas stond daar, zijn handen in zijn
zakken, een schuin lachje om zijn mond.
“Nee,” zei ze, misschien iets te snel. “Het is geen dagboek.”
Hij knikte naar het schetsboek. “Mag ik eens kijken?”
Elin aarzelde. Een deel van haar wilde nee zeggen, maar er was
ook nieuwsgierigheid om te zien wat hij zou doen. Ze schoof
het boek een stukje naar hem toe. Thomas bladerde niet, hij
keek alleen naar de laatste bladzijde. Zijn ogen bleven hangen
op de golven en de woorden erboven.
Hij tikte zacht met zijn vinger op het papier. “Dat is precies hoe
het vandaag ging. Alsof jij het al wist.” Elin haalde haar schou-
ders op, niet om hem af te wimpelen, maar omdat er niets
eenvoudigs te zeggen was. Hij glimlachte, sloot het boek voor
haar en legde het terug in haar schoot. “Bijzonder,” zei hij. En
zonder meer uitleg liep hij naar de trap, alsof het zo hoorde.
Elin keek hem na, haar schetsboek stevig tegen zich aangedrukt.
Hoofdstuk 40
De volgende ochtend was de lucht strakblauw, de wind stevig.
Het schip ging sneller dan de dagen ervoor en Hessel besloot
dat de bemanning meer verantwoordelijkheid moest nemen.
“Elke wacht krijgt nu zijn eigen taak,” zei hij terwijl hij met zijn
pet langs de mast wees. “En fouten kosten kracht. Dus let
op elkaar.” Elin stond met Lotte en Thomas ingedeeld bij het
voorzeil. Het moest strakgetrokken worden, maar terwijl zij het
touw hielden, trok Thomas te hard. Het zeil sloeg dubbel, de lijn