Page 78 - Blauwe stem proef

schoot door Elins handen en brandde haar huid.
“Auw!” riep ze, terwijl ze de lijn losliet. “Je moest hem gewoon
beter vasthouden,” beet Thomas terug. Lotte schoot overeind.
“Niet eerlijk, jij trok te vroeg!” De spanning sloeg direct over.
Stemmen verhieven zich, armen wezen, en het touw lag slap
over het dek. Het zeil klapperde wild in de wind, alsof het hun
ruzie nadeed. De lijn schuurde nog na in Elins handen toen
Thomas haar fel aankeek. “Als jij niet zo traag was geweest, was
dit niet gebeurd.” Elin hapte naar adem. “Traag? Jij trok te vroeg,
ik had de knoop nog niet vast!” Lotte sprong ertussen.
“Ik stond ernaast, Thomas. Je lette gewoon niet op, je wilde
weer de snelste zijn.” “Onzin!” Thomas gooide de lijn op het
dek. “Als ik het niet had gedaan, had dat zeil er nóg niet ge-
staan.” “En nu staat het helemaal niet,” zei Elin scherp. Haar
stem trilde, maar ze keek hem recht aan.
De wind greep het slappe doek en liet het wild klapperen, alsof
het hun woorden onderstreepte. Andere bemanningsleden
keken op, sommigen met ongemak, anderen met een grijns
alsof ze een voorstelling zagen. “Hou je mond toch niet zo vaak
dicht, Elin!” beet Thomas. “Misschien leer je dan wat.”
Die woorden troffen harder dan de lijn had gedaan. Elin was
boos en net toen ze iets terug wilde zeggen, stond Hessel
ineens voor hen. Zijn schaduw viel over het dek.
“Wat is dit voor kinderachtig gedoe?” Zijn stem was laag, maar
sneed door de herrie heen. Hij greep de lijn van het dek, hield
die hoog en keek hen een voor een aan. “Dit touw is sterker
dan ieder van jullie apart. Maar slap en zinloos zonder samen-
werking. Precies zoals jullie nu.” Het bleef stil, alleen de wind
rukte nog aan het zeil. “Dit schip leert je één ding,” ging Hessel
verder, “dat je niet vooruitkomt door jezelf te bewijzen, maar