Page 84 - παράξενες ιστορίες με γάτες

νάμεις άγνωστες την τραβούν σ’ ένα παράλληλο σύ-
μπαν. Σ’ αυτό τον τόπο οι άνθρωποι μοιάζουν αστείοι
μέσα στις μάσκες τους, μέσα στα κουστούμια τους, τις
δαντέλες και τα μεταξωτά. Ακαταμάχητο μπλε και
λευκό κυριαρχεί. Ξαφνικά εμφανίζεται από το βάθος
ένας νέος γύρω στα είκοσι. Χορεύουν μέχρι το ξημέ-
ρωμα σκεπασμένοι με όλα τα άστρα του ουρανού. Της
χαμογελάει, η μορφή του αλλάζει, εκείνη τρομάζει,
του ξεφεύγει.

«Θα ξανασυναντηθούμε…», ακούγεται η υπόσχεσή
του, λίγο πριν χαθεί στους απέραντους αμπελώνες.

«Θα ξανασυναντηθούμε…».
Από μακριά ακούγεται ο παφλασμός της θάλασσας.
Οι ώρες περνούν. Η Ηραία αισθάνεται, πλέον, ένα με
τον αέρα. Νοιώθει να πλουμίζεται και να αιωρείται
ασταμάτητα από κόσμο σε κόσμο. Κάποιες στιγμές
ακούει κάποιο ψίθυρο που της θυμίζει τη μητέρα της
και, άλλες, βλέπει λευκές σκιές πασπαλισμένες με ε-
λάχιστο κόκκινο χρώμα, καμωμένες από χέρι αγγελι-
κό. Τούτες τις ανεπανάληπτες ώρες, ορμούσε μέσα
της κάμποσο φως και, εκείνη, επέτρεπε σ’ ένα γλυκό
αναστεναγμό να ξεφύγει από τα μισάνοιχτά της χείλη.
Στηρίζεται στην ανάσα της. Γαντζώνεται πάνω της με
νύχια και με δόντια. Έχει ένα βάρος στο στήθος, αγω-
νίζεται να το βγάλει. Παλεύει. Η καρδιά της κυριεύε-
ται από πανικό. Το σώμα της συνταράσσεται από σπα-
σμούς. Η πραγματικότητα του θανάτου την πλησιάζει.
Κλαίει απαρηγόρητη, ψάχνει το σώμα της και στη θέ-
ση του βρίσκει τον Μορφέα.
«Έλα μικρή μου κόρη», ακούγεται η φωνή του μέσα
στο σκοτάδι. «Κατανόησε πως υπάρχει κάποιο μάθη-
μα μέσα σε κάθε γεγονός. Τώρα θα ακουμπήσω το
χέρι μου στο κεφάλι σου και θα δεις εικόνες των επο-

83