Page 88 - παράξενες ιστορίες με γάτες

Σε κάνα δυο μέρες το σεμινάριο τελείωνε, γυρνούσα-
νε όλοι στις πόλεις τους. Λίγοι ήταν από μακριά,
όπως εκείνη. Τον συνάντησε ξανά στη θάλασσα. Είχε
τόσο κύμα, που γύρισε, μετά το μεσημεριανό διάλειμ-
μα, πίσω στους άλλους, με τα μάτια κατακόκκινα από
την αλμύρα και γεμάτη με τα χάδια του σ’ όλο της το
σώμα. Είχε την εντύπωση ότι η δασκάλα της και όλοι
οι υπόλοιποι κατασκηνωτές την κοιτούσαν και
ήξεραν τι είχε ζήσει την τελευταία ώρα. Δεν τον ξα-
ναείδε. Παρέα δεν έκαναν ποτέ, ούτε και το θέλησαν.

Το μικρό δωμάτιο που φιλοξενούσε την νεαρή φοιτή-
τρια, τον υπόλοιπο χρόνο στη φοιτητική εστία, ήταν,
συνήθως, ανακατεμένο. Στοίβες από βιβλία, φωτοτυ-
πίες, ρούχα κι ανάμεσα τους προφυλακτικά. Δίπλα
στο κρεβάτι ένας μεγάλος καθρέπτης και μια αφίσα
θεάτρου σχεδόν μαύρη. Μαύρη ήταν και η χνουδωτή
γάτα, δίπλα στην πρώτη κούκλα που πήρε αγκαλιά η
Ελίνα. Είχε μια βαθιά αντιπάθεια για τις κούκλες και
τα λούτρινα παιχνίδια, αυτά τα άψυχα πλάσματα που
αποσπούσαν δυσανάλογα θερμές εκδηλώσεις τρυφε-
ρότητας από τους κατόχους τους. Τα ζώα, που ασχο-
λήθηκε η ίδια εκείνο το καλοκαίρι, στα πλαίσια εθε-
λοντικής εργασίας, ήταν κάτι μικροί χαμαιλέοντες·
ένα από τα μοναδικά είδη ερπετών που φιλοξενεί η
χώρα μας. Όσο κράτησε το ερευνητικό πρόγραμμα, οι
χαμαιλέοντες έδειχναν ότι συμπαθούσαν τους δύο
συμμετέχοντες, σχεδόν, όσο κι εκείνοι. Κι ας ήταν
ζώα εκτόδερμα που προτιμούσαν την ησυχία τους,
ειδικά όταν ήταν να γεννήσουν. Και να πεθάνουν, κά-
ποιες φορές, αμέσως μετά.

Αυτά τα δυο παιχνίδια, την πάνινη κούκλα και τη γά-
τα, τα συνάντησε σε μια βιτρίνα και τα θέλησε αμέ-
σως. Ήταν δώρα, από την ίδια στον εαυτό της. Το

87