Page 372 - PetPraUma 01
P. 372

>
           )
                                                     Q
                                                                                   >
                           ิ
             ู
                                            ั
                                                                      ี
                                                                   >
  บอกไมถก ความจรงเราควรจะจดการฝงเขาเสยใหเรยบรอย ถา
                                                              ี
           ั
                                                                             ึ
                                                                   ั
       ิ
     )
                                                                       ี่
                                                            ั
                                                     >
                                                                 )
                                               )
               ี่
  ไมตดขดทจะตองอาศยเปนเครองลอ  เฮอ!  ยงไมทนทจะถงหลม
                    >
                                                                                  )
                                  F
                             ั
                                         ื่
                                                                   ั
                                               ิ
                                                              >
                                 ี
                               ็
  ช>างเลย คณะของเรากมเรองรายเกดขนเสยแลว มนเปนลางไมด                                 ี
                                                   ึ้
                                                                                  )
                                                        ี
                                   ื่
                                                                        F
                                        >
  ยังไงพิกล”
  “ผู>กองครับ”
                                                     F
                                                ึ้
     ี
                                                                             ั
  เสยงกระซบหาวๆ  ของแงซายดงขนเปนประโยคแรก  หลงจาก
                                            ั
               ิ
                    >
  ขนร)วมห>างมาเปFนเวลานาน ทั้งพรานใหญ)และเชษฐาหันไปมอง
    ึ้
  “อะไรหรือ แงซาย?”
  “ผู>กองเคยคิดบ>างไหมว)า ไอ>กุดมันน)าจะจํากลิ่นของผู>กองได”
                                                                              >
  จอมพรานขมวดคิ้ว จ>องหน>าหนุ)มชาวดงนักพเนจร
  “แล>วยังไง?”
                                                 ็
                                  ็
                                       )
                                                                  ิ
                    ั
  “ผมคดเอา มนจะจรงเทจแคไหน กขอใหผกองพจารณาเอาเอง
         ิ
                                                        >
                             ิ
                                                          ู>
                                                                                  ื
                                                    ี
                                           )
                                                             ิ
                                                                        ื
                                                                              )
                       ี
                         ิ
                              )
     ิ
          ั
                   ื
                                     >
  เถดครบ  เสอผสงอยางไอกดยอมจะมอะไรพเศษเหนอกวาเสอ
                                       ุ
  ธรรมดาทั่วไป มันจํากลิ่นผู>กองหรืออย)างน>อยมันก็อาจแอบซุ)ม
                       ู
                                                                               ู>
                                                                     ็
     ู)
           >
                                                                             ี่
  อยใกลๆ  คอยดการเคลอนไหวของผกอง  คราวใดกตามทผกอง
                                 ื่
                                                 ู>
                                                               ั
  ออกลามน มนกจะหลบเสย ไมออกมาปรากฏตวใหเหน ยกเวน
                   ั
             ั
                                    ี
                                                                     >
                                                                                  >
                                          )
         )
                                                                        ็
                       ็
     )
       )
                                                                     ั
                                                ั
                                           ู>
                                                      >
                                             )
                             ั
                                                                               ู)
  แตวาผกองจะเผลอตวและมนรวามนไดเปรยบ  มนอาจจโจม
           ู>
                                       ั
                                                           ี
                                                                              ั
  ออกมาเลนงานทนท แตเมอผกองยงตนพรอมทจะรบหนามนอย                                      ู)
                                                   ื่
                            ี
                       ั
                                 )
                                        ู>
                                    ื่
                                                ั
                                                                           >
                                                                    ั
              )
                                                         >
                                                               ี่
  เสมอ มันก็คอยแต)จะหลบ”
  [Kindle PDF Book] เพชรพระอุมา | ไพรมหากาฬ เล ม ๑ by Thai Kindle Book Club   Page 372
   367   368   369   370   371   372   373   374   375   376   377