Page 110 - PDF-เพชรพระอุมา 1 ไพรมหากาฬ
P. 110
110
่
ี
“นันเสยงอะไรอก”
ี
่
“เกงยังไงละครบ รองอยูหางแคมปเราไมเกิน 200 เมตรนีเอง”
ั
ั
ี
ํ
ี
ี
่
่
หลอนพยักหนา แตแลวอกเสยงหนึงก็กระหึมมาทามกลางความเงยบ มนดังอยูทางลาธาร
ั
ิ
่
ู
ั
ึ
ั
เบองลางนันเอง หญงสาวถอยโดยไมรสกตวมาปะทะกบแผนอกของรางทยืนอยูเบองหลง หลอน
้
ื
้
่
ี
ื
ิ
้
เงยมองดูหนาเขา จอมพรานยิม กระซบเบาๆ
ั
ั
ุ
ิ
“เขาละครบ ไอลาย ทาทางจะหวจัดและกําลงงนงาน”
ั
ี
ั
่
“ปานี มนมทงความนารกและนากลวนะ”
ั
้
ั
หลอนเปรย หอตวดวยความหนาวเยือก
ั
ื
่
“ก็เหมอนกับผหญงนันแหละ”
ู
ิ
ึ
ึ
ิ
ตาตอตาสบกันอกครง ดารนหันหนาเมนหลบ ปนหนาขรมขนมาอก
ิ
ั
้
ี
้
ี
ี
้
ึ
ุ
่
ี
ิ
ื
ั
ี
ตางเงยบกันไปนาน รพินทรตอบหรตวทสอง หญงสาวเปดไฟฉายในมอขนอยาง
่
้
ปราศจากความหมาย แลวสองกราดเปะปะเปนการซอนอารมณออกไปยังแนวปา ในทนทนัน ลําไฟ
ี
ั
ั
ั
ิ
่
่
ู
ี
่
ฉายขนาดแปดทอนของหลอนก็สาดไปพบกับดวงตาแดงสุกปลงราวกับทบทมเขาคหนึง ทโคนไม
ิ
ื
ุ
ใหญดานซายมอ หางออกไปประมาณ 60 เมตร หญงสาวอทานออกมาเบาๆ อยางตกใจ ดวงตาคนัน
ู
้
ี
สไฟนิง ไมมการเคลอนไหว
ื
่
ู
่
ื
้
หลอนเออมมอมาจับแขนรพินทร โดยไมรสกตว ก็แววเสยงกระซบปนหวเราะตาๆ
ี
ื
ู
ั
ิ
ึ
ั
่
ํ
“อเห็นนะครบ”
ี
ั
ื
“เสอ!”
ี
่
ุ
หลอนเถยงดวยเสยงเบาทสด
ี
ี
่
ี
ุ
“ผมยังไมเถยงคณหญิงเกียวกับเรืองยาเลย ทําไมคุณหญิงถึงเถียงผมในเรืองสัตวปา”
่
่
้
ั
ี
่
ุ
“คณเอาอะไรเปนเครองหมาย ก็ตาของมนแดงแจออกยังงน ดูซ ยังไมหลบอก ไรเฟลอยู
ั
ิ
ื
ํ
ิ
ื
ุ
ในมอคณถอไวทาไม ยิงซ ฉนจะสองให”
ื
ั
ื
ี
ี
ั
ั
“ตาอเห็นกับตาเสอสะทอนแสงไฟในลกษณะใกลเคยงกันมากครบ โปรดจําไวดวย ยิงใน
่
็
ํ
ั
ี
ี
่
เวลานังหางมนเลยกินน้าในหนองละก เปนเสยงเดียวกับเสยงเสือไมมีผิด เราจะสังเกตเห็นความ
ี
ี
ื
ั
ื
แตกตางงายๆ จากสามญวินิจฉย ชวงตาเสอจะหางกวาตาอเห็นมาก เพราะหวเสอใหญกวาหัวอเห็น
ี
ั
ั
้
่
ื
ิ
ิ
ั
้
็
ุ
ิ
่
่
ุ
่
แลวคณหญงเห็นไหม นันตาคนีแคบนิดเดียว ไมเชอผม คณหญงก็ลองใชปนสนทตดเอวอยูนันเลง
ู
ี
ื
ิ
ั
ั
ดูซครบ ยิงตามแสงไฟอยางนีงายจะตาย เปนเปานิงทไมมการเคลอนไหว แลวฝมอปนส้นของ
่
ี
้
่
ี
ื
่
่
ั
ิ
คณหญงก็ออกเยียม ลองดูซครบ”
ุ
ิ
้
ื
่
หลอนยิมตนๆ ถอนหายใจออกมาได สนศรษะ
ั
่
ี
ั
ั
่
้
ุ
ื
ั
ึ
ั
ั
“ฉนเชอคณ ชางมนเถอะ ฉนไมอยากจะยิงมนหรอก ถงยิงมาเราก็ไมไดกินเนือมน
บาปกรรมเปลาๆ ปลอยใหมนประดับปาตอไป”
ั
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
