Page 46 - PDF-เพชรพระอุมา 1 ไพรมหากาฬ
P. 46
46
ี
ุ
ั
“เอาเถอะ เราจะไปตายหรือไปพบกับกาลวิบตเชนไรก็ตามอยางคณวา ก็ไมเห็นมอะไร
ิ
้
ํ
ั
ิ
่
ี
ิ
ี
่
จะตองทาใหเราละทงความสะดวกสบาย เทาทเราจะหาไดเสยเลย มนเปนความหมายวาสงของ
่
ี
่
ตางๆ ทฉนตระเตรยมมา และคณเห็นวาเกะกะรงรงนี ก็เพือจะเอาไวใชตอสแบงเบากับความลาเคญ
ู
ํ
ุ
ี
ั
ั
้
็
ุ
ํ
ั
่
ุ
้
ั
ี
ิ
่
ุ
ุ
ุ
ทรกันดารในปา ใหบรรเทาลง เพือเราจะไดมกําลงบกบนกันตอไป ทาไมคณไมคดอยางนันบาง คณ
ื
ู
ั
ก็รบรองไวแลวไมใชหรอวา ลกหาบของเราหาไดอยางเหลอเฟอ จะเอาสักเทาไหรก็ได”
ื
ี
ี
พรานใหญหัวเราะเบาๆ จุดบหรสบเงยบไปคร ก็เอยขนดวยเสยงทม สภาพราบเรยบวา
่
ุ
ุ
ู
ี
้
ึ
ุ
ี
ู
้
“เอาละครบ ผมจะไดขอถอโอกาสนีเรยนใหทราบชดถงการเดนทางของเราเสยท ถกแลว
ึ
ั
ู
ั
ิ
ี
ื
ี
ี
่
ิ
่
ึ
ครบ ลกหายและเกวียนเทยมควาย ทจะบรรทกสมภาระสงของ ซงเราจะเอาไปดวย จะหาสกกีรอยก็
ู
ุ
ั
ี
่
ั
ี
่
ั
้
ได แตมนหมายความถึงวาคนและกองเกวียนอันเปนคาราวานของเราเหลานัน จะชวยเราไดเพียงแค
ั
ี
่
ระยะทางทเราไปถง ‘หลมชาง’ เทานัน ตอจากนัน พวกเราจะตองเดินทางกันไปเอง พรอมกับคนเกา
ึ
้
้
่
คนแกของผมโดยเฉพาะอกเพียง 4 คน ซงพรอมทจะรวมตายกบเราได วาอนทจรงผมก็ไดใชความ
ิ
ี
ี
ั
ี
ั
่
ึ
่
้
ี
ึ
ี
ู
ุ
่
้
พยายามอยางสดความสามารถ ทจะเกลยกลอมใหพวกลกหาบเหลานัน เดินทางกันไปดวยจนถงขด
ี
ุ
สด แตไมวาจะจางเขาดวยเงนจํานวนสูงสักเทาไร ก็ไมมีใครเอาสักคน พวกเขารูจุดหมายวาเราจะมุง
ิ
ื
ี
่
ิ
้
ึ
ื
หนาไปยังเทอกเขาพระศิวะ ซงเขาถอกันวาเปนแดนมรณะ และก็เมอถาจะเอาชวิตไปทงเสยแลว
ี
ื
่
ั
ี
ิ
่
ื
่
ึ
ี
ู
ุ
้
เชนนัน ตามความรสกนึกคดและเชอมนของเขา เขาก็ไมมเหตผลใดๆ ทจะมาหวังคาจางอยู เรองมน
ื
่
ั
่
ี
ุ
ิ
ั
้
ุ
ิ
้
ี
้
ั
ั
เปนยังงครบคณหญง เพราะฉะนนสมภาระตางๆ ทคณหญงตระเตรยมไวอยางมากมายเหลานี เราจะ
ี
่
ึ
ั
ใชมนใหเปนประโยชนไดก็แคเพียงระยะทางทเราจะเดินไปถงหลมชางเทานัน ตอจากนันเราตอง
ี
้
้
่
เดินทางกันดวยเทาเปลาตามลาพัง และสงทจะตดตวไปไดก็เพียงแตเทาทกําลงของเราจะเอาไปได
ี
ั
ิ
ํ
ิ
่
ี
่
่
ั
้
เทานัน”
่
่
ี
ี
้
เขาหยุดหัวเราะเบาๆ อกครง มองประสานตาดําขลบทจองนิงมาของหลอน กลาวตอมา
ั
ั
วา
“การเดินปาเพือศกษามานุษยวิทยาของคุณหญง กับการเดินทางเพือตามหาคณชายอนุชา
ุ
่
ิ
่
ึ
่
่
้
มันผิดกันชัดๆ อีตรงนีแหละครับ เพราะฉะนัน นีจึงเปนโอกาสสุดทายของคุณหญิง ทีจะตัดสินใจ
้
ิ
ี
ั
ิ
ํ
ื
ใหดีวา เลกลมความตงใจเดิมเสย หรอวายังจะคดไปลาบากยากแคนกับพวกเราชนิดทเปลา
้
ี
่
ประโยชน”
ี
ั
ู
ู
“รสกวาคณพยายามจะขฉนเสยเหลอเกินนะ”
ื
ุ
ึ
หลอนพูดเบาๆ ยิมดวยอาการฝน
้
“ไมไดขเลยครบ แตผมเรยนดวยความสตยจรงเหมอนอยางท่เรียนไวแลวแตแรก”
ื
ั
ั
ิ
ู
ี
ี
่
ี
ุ
่
ื
ี
“ก็เหมอนกันนันแหละ อยางทฉนบอกคณไวแตแรกเชนกัน ไมมอะไรจะมาเปลยนความ
่
ั
ี
ํ
ุ
ตงใจของฉนเสยได คณเดิน ฉนก็เดินไป คณคลาน ฉนก็คลาน คณทาอะไรฉนก็ทาไอนัน เขาใจหรอ
้
ื
ั
ั
่
ั
ุ
ั
ุ
ี
ั
ํ
ยัง”
ั
“เขาใจแลวครบ ก็...เปนอนวาหมดปญหาไปเสยท”
ี
ี
ั
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
