Page 50 - STAV broj 276

DRUŠTVO

“Jeste li to došli po njega, da ga vodite?”,
upitat će u šali, ali i pomalo ozbiljno s vra-
ta Mevla Imamović. Taj za koga pita sjedi
pored nje i svako malo razvuče usta u širok
osmijeh. Koliko god da ga Mevla naruži, on
se još jače nasmije. Vjerovatno više nema
toga što o sebi nije čuo od supruge. Redžo
Imamović ima 92 godine. Zdravlje ga služi
odlično. Kreće se oslanjajući se pomalo na
štap, ali skoro isto onako brzo koliko nam
priča svoja sjećanja. Nakupilo ih se dosta.
“Rođen sam 1929. godine, a upisan sam
1930”, kazat će nam. Redžo je bio partizan.
Tada isuviše mlad da uzme pušku, bio je
kurir i s njima prošao mnoga ratišta. Onda
kada je počela Agresija na Bosnu i Herce-
govinu, bio je isuviše star da nosi pušku.
Ali se opet “od prvog dana” priključio Ar-
miji Bosne i Hercegovine i postao najsta-
riji borac Drinske brigade. Komandirao
mu je njegov prezimenjak Zaim Imamović.
Redžo živi u Ilovači, naselju na pola puta
između Goražda i Foče. Tu gdje se rodio, tu
će, kaže, i preseliti s ovog svijeta. Iz svoje
je kuće išao samo kada je bio u vojsci, što
u ratnim godinama, što onda kada je služio
nekadašnju Jugoslavensku narodnu armiju,
i to na jugoslavensko-italijanskoj granici.
“Ganjaš se u ratu s onim perkašima i, onda
kad stane rat, opet se nađeš kontra njih”,
kazat će nam. Perkaši su mu italijanski voj-
nici, tako ih zove. S njima se sukobljavao
u borbama oko Foče, “vazda ih namlati
pa im oduzmi pušaka i bježi”, a onda, kao
vojnik JNA, tokom krize oko Trsta, grada
kojeg je Jugoslavija smatrala svojim. I tada
je, u mjestima oko Trsta i Gorice, na slove-
načkoj strani granice vojsku služio s pre-
zimenjakom Imamovićem, ocem rahmetli
komandanta Zaima. “Mi ti na granicu, a
tamo perkaši. I mole se Bogu, idu i viču:

50 18/6/2020 STAV