Page 130 - Edición final para libro digital

na situación dos vasallos, que si ven foron vencedores nun principio, víron-
se prexudicados finalmente, perdendo unha gran parte das súas liberdades.

No século XV, o enfrontamento entre os señores feudais e aqueles
que pertencían as clases populares foise facendo cada vez mais patente,
debido ao dominio e o abuso do poder que exercían os nobres sobre os
pobos. Esta circunstancia dou lugar a que os pobos galegos se unisen en
irmandades e formando tropas para loitar contra aquelas inxustizas. Por

orde do Rei Enrique IV foi constituída a irmandade de pobos que percorreu
toda Galicia derribando Castelos e levantando os vasallos en contra dos
seus señores e conseguindo vencelos. Pero os nobres conseguiron unirse e

recuperaren o seu estatus ao derrotaren posteriormente a irmandade, que
non logrou o seu obxectivo final até que foi novamente creada polos Reis
Católicos, que lle concederon á autoridade e prestixio suficiente para redu-
ciren a obediencia os ambiciosos señores. Desta irmandade formou parte a
Vila de Muros, que se uniu a cidade de Santiago e a Vila de Noia, contando

coa axuda dalgúns nobres que lles xuraron a súa axuda e protección.

Os veciños de Muros, e sobre todo os habitantes das súas parro-
quias rurais, tiñan unha tradición rebelde, eran coñecidos como “Gente
belicosa”, como os definiu o Cardinal Jerónimo del Hoyo. Esta actitude dos
naturais da comarca, era debida, probablemente, a proximidade con San-

tiago, entrada a Galicia da maioría dos movementos comunais europeos a
partir do século XII. Esta puido ser a razón de que as loitas entre os grandes
e pequenos señores laicos i eclesiásticos, así como arcebispos e cabaleiros

polo dominio das xurisdicións rurais e urbanas da terra de Santiago non
chegaran a influír neste Concello. De feito a torre arcebispal de Muros, ao
igual que a de Noia, non foi afectada polas guerras irmandiñas, como así
lles ocorreu as de Santiago, Pontevedra e Padrón.

129