Page 7 - 03_ac98mag_feb10

υπάρχει. Έγινε μεγάλη επιτυχία όταν η ΑΕΛ πήρε το Κύπελλο κλπ.
Το θέμα ξέρεις ποιο είναι? Ότι εγώ είμαι φιλοπαναθηναϊκός. Αλλά είμαι και
φιλοΑΕΛικός, εντάξει? Όταν παίζει ο Παναθηναϊκός με τη Λάρισα εγώ με ποιον είμαι?

AC: Δεν ξέρω...
Β.Γ: Όταν βάζει γκολ ο Παναθηναϊκός πρέπει να φωνάξω κι όταν βάζει γκολ η Λάρισα
ακούγεται η φωνή μου με τον ύμνο! ΑΕΛ, ΑΕΛ , ΑΕΛ... (τραγουδάει το ρεφραίν του
ύμνου)

AC: Ε, εξαιρέστε εκείνο το ματς και στα άλλα να είστε με την ΑΕΛ!
Β.Γ: Όχι, είμαι με την ΑΕΛ πάντα! Πάντα είμαι με την ΑΕΛ! Το γυρίσαμε αυτό το
δισκάκι, το προωθήσαμε μόνοι μας, μόνοι μας, πρόσεξε, μόνοι μας. Μας βοήθησε
πάρα πολύ ο Θανάσης ο Τζίκας παρόλο που αυτός είχε βγάλει πριν από εμάς έναν
ύμνο αλλά το λάθος του, του το είχα πει και τότε, ήταν ότι έβαλε ονόματα. Εμείς δεν
βάλαμε ονόματα για να υπάρχει ο ύμνος και να μην έχει κανένα κόλλημα. Του Θανάση
ήταν πολύ ωραίος ο ύμνος, πάρα πολύ ωραίος αλλά είχε τα ονόματα. Δεν υπάρχει ο
ποδοσφαιριστής εκείνος...

AC: Ο Παγκαρλιώτας...
Β.Γ: Ο Παγκαρλιώτας! Δεν υπάρχει ο άλλος ο...

AC: Ο δήμαρχος ο Μεσίνης...
Β.Γ: Ναι, ο δήμαρχος ο Μεσίνης.

AC: Το δικό σας το τραγούδι επειδή δεν είχε ονόματα είναι πιο διαχρονικό.
Β.Γ: Ακριβώς! Δεν αναφέρει. Είναι δώδεκα αετοί του Ολύμπου...

AC: Έντεκα αετοί του Ολύμπου!
Β.Γ: Έντεκα αετοί του Ολύμπου. Δώδεκα είναι ο προπονητής (γέλια). Αυτοί οι «έντεκα
αετοί του Ολύμπου» δεν αλλάζουν με τίποτα. Άρα ποιοι είναι? Εϊναι η ομάδα! Πήγε
πολύ καλά, εντάξει, όμορφα και ωραία...
AC: Δεν ενδιαφέρθηκε κανείς να προωθήσει?
Β.Γ: Κανείς, κανείς, κανείς...

AC: Όμως τα 300 δισκάκια φύγανε!
Β.Γ: Ε καλά, εντάξει. Ευτυχώς υπάρχουν και φίλαθλοι. Ο μόνος που ενδιαφέρθηκε τότε
λίγο είναι ο... πες μου αυτός που βγάζει τα χαλιά πως τον λένε.

AC: Ο Καντώνιας!
Β.Γ: Ο Καντώνιας! Ο οποίος ήτανε πρόεδρος τότε, ήταν πρόεδρος της ομάδας.
Κι ο αδερφός του που έχασε τη ζωή του και μάλιστα εγώ τότε ξαναγύρισα στη
Λάρισα το ’89, αφού έφυγα το ’77, ήμουν στη μπάντα του Στρατού, υπηρέτησα στη
μπαντα του Στρατού της Λάρισας. Και πήγα Θεσσαλονίκη και μετά Αθήνα και από
εδώ αποστρατεύθηκα τότε. Θυμάμαι λοιπόν το ’89 γύρισα πίσω και δούλευα στις
Βερσαλλίες. Δούλεψα το ’89 με ’90 στις Βερσαλλίες με τον Ντίνο, τον συγχωρεμένο,
τον Τσουκανέρη. Πραγματικά είχαμε πολύ μεγάλη επιτυχία εκεί, λέγαμε και τον ύμνο,
ερχόταν και ο Καντώνιας τακτικότατα.
(η συνέντευξη συνεχίζεται στη σελίδα 10)
7