Page 32 - Cornice_Grade 6
P. 32
दैपनकी
बहस बहहषकार
पडसषेमबर २, १९५५
षे
म र कोरषेटा मनटगोमरी आएर बसषेको पपन एक ििवा भइसकछ । मषेरी छोरी
भखवार दुई हप्ताकी भई । म आइ्तबार ददनुपनने प्रिचनको ्तयारी गददै वथएँ ।
तयहीबषेला टषेललफोनको घणटी बजयो । मैलषे फोन उ्ठाएँ । तयस फोनलषे मषेरो
जीिनमा पररि्तवान लयाउँछ भन्षे मलाई थाहा वथएन । तयो फोन मषेरा साथी
एड पन्सनको वथयो । उनलषे रोजा पा्सवालषे बसमा ससट नछाडषेको कारण
ु
पक्राउ परषेको करा भनषे । अब अव्त नै भयो भन्षे उनकाषे विचार वथयो । यसलाई
अब रो्नैपछ भन्षे उनलाई लागयो । मलाई पपन अब ्त अव्त भयो भनषे
वा
षे
जस्तो लागयो । तयसैलषे मैलषे आफना साथीहरूलाई चचवामा बोलाएँ । तयो ददन शपनबार वथयो । सबै मापनसहरू घुमन पनसकका हुनछन् ।
हामीलषे बस बहहषकार गनने पनणवाय गर ् यौँ । यहा बसनषे पचास हजारजव्त काला जाव्तलाई यो खबर पुर ् याउनषे जजममा चचवाका महहलालषे
ँ
ललए । “५ ्ताररख सोमबारको ददन कसैलषे पपन बस नचढनुहोला । बसको ससट नछाडषेको भनषेर पनग्रो महहलालाई पक्राउ गररएको छ,”
वा
षे
भनषेर उनीहरूलषे सूचना जारी गरषे । हषेरौँ यस जानकारीलषे काला जाव्तका मानछहरूलाई कव्तको प्रभाि पछ । उनीहरूलषे सोमबार क षे
ु
गलावान् ! अब सुतछ धषेरै अबषेला पपन भएछ ।
– आयान श्षेष्ठ
भािण
ु
भषेदभाि नयायोसच्त करा होइन
पयारा अमषेररकािासीहरू,
नमसकार !
यस पृ्थिीमा मषेरो छह्बस ििवाको अनुभि छ । मैलषे सानैदषेजख असाधयै धषेरै भषेदभाि दषेखषेको छ । गोराहरूलषे काला जाव्तलाई धषेरै भषेदभाि
ु
ु
गथने । छ ििवाको हँदा मैलषे भषेदभाि नयायोसच्त करा होइन भन्षे सतय थाहा पाएँ कपया हामी सबै ममली पृ्थिीबाट भषेदभािलाई हटाऔँ ।
ु
ृ
म छ ििवाको हँदा अिोधै वथएँ । मषेरा दुई जना पयारा साथीहरू वथए । उनीहरूको नाम टम र विली वथयो । उनीहरू दाजुभाइ वथए ।
ु
ु
एक ददन म सकलबाट घर आएँ । ह्तार गददै पोसाक फकालेँ र अकयो सफा लुगा लगाएँ । दगुददै दगुददै म टम र विलीको घरमा गएँ । मैलषे
ु
ढोका ढकढ्याएँ र कुरेँ । ढोका खुलषेन । मैलषे फरर ढोका ढकढ्याएँ ्तर ढोका खुलषेन । म दुःखी भएर घर फक ।
�
षे
मैलषे आमालाई सोधेँ, “आमा ! टम र विलीलषे मलाई ढोका खोलषेनन् र खषेलन पपन बोलाएनन् । हकन ?” आमालषे भन्ुभयो, “माहटवान !
ु
सकल नजादै व्तमी र व्तरिा साथीहरू खषेलन पाउँथषे ्तर सकल जान थालषेपहछ काला र गोरा जाव्तका बालबाललका सँगै खषेलन पाउदैनन् ।
ँ
ँ
ु
अमषेररकामा असाधयै धषेरै भषेदभाि छ । गोराहरूलषे काला जाव्तलाई जनािर जस्तो ्ठानछन् । अब व्तमी, टम र विली कहहलयै पपन सँगै
खषेलन पाउनषे छनौ ।” तयो ददन मैलषे भषेदभािका बारषेमा थाहा पाएँ । तयसै ददनदषेजख मैलषे भषेदभािको विरुद् काम गनने अ्ठोट गरेँ । मैलषे
ै
वबहषे गरषेपहछ पहहलो आनदोलन सुरु गरेँ । तयो आनदोलन बस बहहषकार आनदोलन वथयो । तयसबषेला काला जाव्तका मापनसहरू बसको
अवगललो ससटमा बसन पाउँदैनथषे । रोजा पा्सवालषे आफनो छ�ाइएको ससटमा बसदा पपन सजाय पाइन् । अव्त नै भएपहछ काला जाव्तका
ु
मापनसहरूलषे बस चढन छाडषे । बस वयिसाय बबावाद भयो । हारिा विरुद् गोरा मापनसहरू उचच अदाल्त गए ्तर उचच अदाल्तलषे हारिो
करालाई �्ठक भनयो । म जयादै खुसी भएँ ।
ु
32
