Page 9 - Ben Bir Ağacım

BEN BİR AĞACIM

duğuna bakmaya başlamıştı bile. Ağaçlara baka baka iler-
lerken gözüne farklı bir şey takıldı. Çok parlaktı. Güneş vur-
dukça daha çok parlıyordu. Ne olduğu hiç belli olmuyordu.
Epey uzaktaydı. Ayşe anne ve babasından izin alıp gördüğü
şeye doğru yürümeye başlamıştı. Sandığından da uzakta ol-
duğunu yürürken fark etti. Yürümekten ayaklarına kara sular
inmişti. Yürü yürü yol bitmek bilmedi, sanki sonsuz gibi diye dü-
şünürken uzun bir zaman geçmişti bile. Ailesi Ayşe için endi-
şelenmeye başlamıştı. Gerçi Ayşe cesur bir kızdı. Orman da
tanıdıkları, bildikleri ormandı. Hep güvenliydi ama yine de kız-
larını düşünmeden edemediler. Onlar da aynı yoldan yürü-
meye başladılar.

O sırada Ayşe’nin de ormanın güvenli olduğunu bildiği halde
içinde bir korku vardı. Çalılardan gelen “çıt çıt” sesleri onu en-
dişelendirdi. Korkuyla etrafına bakınırken ailesini görüp rahat-
ladı. Ayşe ailesine “Nasıl bu kadar çabuk geldiniz?” diye
sordu. Ailesi zaten yakınlarda olduklarını, korktuğunu fark et-

Yenibosna Doğu Sanayi İlkokulu 7