Page 132 - Münip Dergisi 2.Sayı

yükseliyor yan apartmanın ardından, motorlu bir adam dim.
geçiyor yan gözle bana bakıp yatsı ezanı okunuyor iki
sokak ötedeki camiden. Yedi
“Kendimin ağacına” asıldım
Zaman öylece akıyor, ben duruyorum.
Sevgilim
Beş Cesedimi nereye gömeceğimi
Bana göster
Ne kadar çok şey öğrenirsek, paradoksal olarak o kadar (Cengizhan KONUŞ)
az şey bildiğimizin farkına varıyoruz.
Sekiz
Altı
Uykusu kaçan insanlar neler yapar bilmem çünkü şah-
Doğduğumuz ev, sadece fiziki mekân olarak değil ora- sen kediler rol modelim benim. Issız sokakların tadını
da tattığımız duygular, sevilme duygumuz aslında kim çıkarmayı, gündüz fark edilmeyenleri gece görmeyi
olduğumuzu belirler bizim. Dünyaya bir kez bakarız öğrendim kedilerden. Koş, zıpla, oyna, tırman, saldır,
çocuklukta, geri kalanı hatıradır ya, bir kez baktım dün- hayatı yakala.
yaya mavi kerpiç konaktan. Bahçesindeki pelit ağaçları-
nın arasına kurulan salıncakla sallanırken özenle bakılan Tokkuz
rengârenk açmış şebboylara, yıldız çiçeklerine, akşam-
sefalarına doğru, ninemin taş avluya çıkıp havuza doğru Sevgili Kendim,
yürüyerek fıskiyeye uzattığı eliyle aldığı bir avuç suyu Tam da Köl Tigin’in ak atına binip dokuz kişiyle karşı-
bana doğru serperken gülümsemesiyle karşılaşmamdı laştığı yerdeyim,
dünyaya ilk bakışım. O gün bu gündür düştüm kalktım
kendim, kalktım yürüdüm kendim, geri döndüm ken- bekliyorum.

130 2022/2