Page 135 - Münip Dergisi 2.Sayı

Tiryaki

FATMA GÜLŞEN KOÇAK *

igarayı içer miydi yer miydi anlamazdık. Elinden Köyün bir ucundan bir ucuna Tiryaki Hasan’ın dumanı
Sbütün varlığını alsanız boynunu büker eyvallah der tüterdi.
geçerdi. Lakin sigarasının tek teline laf edilirse o dünya- Okula başladığım gün bile herkese babasının mesleğini
nın en sakin adamı birden canavara dönüşür kim oldu-
soran öğretmenimize tam marangoz diyeceğim sırada
ğuna bakmadan ısırırdı.
sınıf arkadaşlarım onun babası tiryaki demişlerdi.
Duman olmadan nefes almak onun kitabında yoktu.
Nasıl utandım anlatamam. Yerin dibine geçtim. Bana
Günde kaç paket içtiğini kendisi bile sayamazdı. Çocuk- Hasan’ın kızı demezlerdi. Tiryakinin kızı derlerdi. Ba-
luğunda başlayıp tiryakisi olduğu sevgilisine dil uzatan bam üzülmesin diye bir kez olsun ona bu durumu yan-
herkes onun potansiyel düşmanı sayılırdı. sıtmazdım. Çünkü annem küçüklüğümüzden itibaren
bizi o terbiyeyle yetiştirmişti.
Annem yıllarını verdiği bu inatçı adamı hem sever hem
de huyunu bildiği için sigarasına içten içe kızsa bile di- Ama küçük kardeşimin bir seferinde ağlayarak babama
liyle bir şey söylemezdi. sigara içmemesi için yalvardığını hatırlıyorum. Krize
girmiş gibi ağlamış kimse teselli edememişti. Komşu
Allah var bir kez bile başkaları gibi karşısına geçip si- çocukları baban erken ölecek çünkü o kadar sigaraya
garasına tek laf etmişliği yoktur. Evin büyük kızı olarak beden dayanmaz demişler. Kardeşim, lütfen ölme baba.
şahidim. Elbette o da her insan gibi o pis kokudan rahat- Lütfen sigara içme, derken babamın gözyaşlarını tuta-
sızlık duyardı ama ağzını açmazdı. madığını görmüş etkilenmiştim.
Kocasıyla arasına husumet girmesin diye kokuya duma- Babam o gün kardeşimi sigarayı azaltacağına dair ikna
na razı olurdu. Biz çocuklarına da her seferinde baba- ederek susturdu. Ama değişen bir şey yoktu. Bahçede,
nızın hatırı una değmeyin. Milletin lafına aldanmayın. işyerinde, sokakta sigarayı tüttürmeye devam etti.
İçiyorsa kendine içiyor. Parasını kendi veriyor. Gayrıya
Biz evlenip çoluk çocuğa karıştık. O hiç değişmedi. Ço-
el mi mi açıyor diye bizi teskin ederdi.
cuklarımıza bu sefer tiryakinin torunları dendi. Kızım
büyüyene kadar neden dedeme tiryaki diyorlar diye
Biz de annemin telkinlerinden olsa gerek babamın si-
garalarına hiç laf etmedik. Ama yakın akrabalarımızın sordu durdu.
kınamalarıyla ağır tenkitleriyle doldu kulağımız.

* Yazar.

2022/2 133