Page 3 - SANGKURIANG KABEURANGAN

patepung jeung indungna téh. Ku lantaran keyeng hayang panggih, Dayang Sumbi

milih cicing di leuweung, nyicingan hiji ranggon. Ceuk pikirna, sugan dina hiji poé

mah bisa diparengkeun tepung. Tamba kesel, sapopoé Dayang Sumbi téh ninun di

ranggonna.

Hiji poé, sabot keur anteng ninun, pluk téh taropongna ragrag. Mangkaning

éta taropongna keur dipikabutuh pisan. Ngan ari rék turun, puguh matak capé turun

unggah ranggon téh. Antukna Dayang Sumbi kedal ucap, sing saha anu bisa

nganteurkeun taropongna ka luhur, mun awéwé rék dijadikeun dulur, mun lalaki rék

dijadikeun salaki.

Karék gé bérés cacarita, kurunyung aya anjing jalu nyampeurkeun ka saung

ranggon tuluy nganteurkeun taropong ka luhur. Atuh kacida reuwasna Dayang Sumbi

téh. Reuwas ku geus kalepasan ucap. Ari rék nyulayaan jangjina, piraku deui.

Antukna Dayang Sumbi kawin jeung éta anjing anu ngaranna Ši Tumang;

Teu burung papanggih kabagjaan Dayang Sumbi jeung Si Tumang téh.

Maranéhna dibéré turunan budak lalaki anu kasép tur gagah, Éta budak dingaranan

Sangkuriang.

Nincak rumaja, Sangkuriang mimiti resep moro. Saban indit ka jero leuweung

anu jauh ti pamatuhanana, Si Tumang tara tinggaleun maturan. Saban indit moro

témpona mulang téh tara nepi ka ngaligincing teu beubeunangan. Kituna mah aya

turunan ti akina apan pinter moro téh.

Ngan dina hiji waktu mah, basa Sangkuriang indit moro, sasatoan téh kawas

anu geus arapaleun mun Sangkuriang keur ngadodoho nyawa maranéhna. Da éta wé

méh sapopoé aya di jero leuweung, teu hiji-hiji acan katempo aya sato anu

ngulampreng. Mangkaning harita téh dipesenan ku Dayang Sumbi, cenah Sangkuriang

kudu meunang haté mencek.