Page 27 - ๕๐ ปี ๑๐๐ สัจธรรม
P. 27
(28)
จริงตามที่เคยคิดอยากบวช ขณะนั้นก็ไม่ได้คิดหรือมีแผนว่าจะบวชนานแค่ไหน กี่วัน กี่เดือน ในใจคิด อยากบวชอย่างเดียว เพราะตอนคิดอยากบวชก็ไม่ได้บวช พอจะได้บวชก็มีเหตุการณ์ให้ได้บวชอย่างไม่ คาดฝัน เมื่อก่อนเคยคิดอยากจะบวชเพราะอยากศึกษาว่าธรรมะดีอย่างไร ก่อนนั้นเคยฟังได้ยินวิทยุ ท่าน หลวงพ่อปัญญาและหลวงพ่อพระพยอมเทศน์ว่าธรรมะเป็นสิ่งท่ดีีธรรมะเป็นสิ่งที่ประเสริฐก็รู้ว่าธรรมะ เป็นสิ่งที่ดีตามที่เคยได้ยิน แต่ความเข้าใจลึก ๆ แล้วก็ยังไม่รู้ว่าดีอย่างไร ประเสริฐอย่างไร การบวชครั้งนี้ เป็นโอกาสดีในชีวิตที่ศึกษาธรรมะอย่างถ่องแท้ให้เข้าใจเสียทีที่ว่าดี ดีอย่างไร
การบวชในสมยั นนั้ ชาวบา้ นสว่ นใหญบ่ วชตามธรรมเนยี ม ตามประเพณี ไมไ่ ดเ้ นน้ การปฏบิ ตั ธิ รรม และไม่รู้ว่าการปฏิบัติธรรมเป็นอย่างไร ส่วนใหญ่เข้าใจว่าเมื่อบวชเป็นพระสงฆ์แล้วก็เพื่อทาหน้าที่สืบทอด พระศาสนา เพื่อตอบแทนพระคุณพ่อแม่และญาติโยม เพื่อฝึกสวดมนต์เจริญพุทธมนต์ หรือเพื่อเรียน นักธรรม
วันที่บวชวันนั้นจึงเป็นวันสุดท้ายของการใช้ชีวิตฆราวาสจนทุกวันนี้
๓๐ ปีชีวิตบรรพชิต บนเส้นทางธรรม
หลังจากบวชกับพระอุปัชฌาย์ท่านพระครูภัทรกิจวิทาน ก็ได้จาวัดกับท่านพระครูโสภณปุญญา- ภิวัฒน์ เจ้าอาวาสวัดบ้านด่าน ในปี พ.ศ. ๒๕๓๓ ก็ได้เริ่มชีวิตในฐานะสมณะ อยู่กับท่านพระครูฯ ก็ ปฏิบัติตนตามข้อกาหนดของทางวัด ช่วยงานวัด ทาความสะอาดวัด รับกิจนิมนต์ตามกิจวัตรของสงฆ์ ตามแต่ละวัน หลังจากบวชเป็นพระก็ยังได้ไปเยี่ยมไข้คุณพ่อที่โรงพยาบาลอยู่เนือง ๆ จวบจนวาระสุดท้าย ของท่าน
ช่วงที่วัดบ้านด่านมีการก่อสร้างภายในวัด พระเณรทุกรูปก็ช่วยกันทางาน สร้างศาลาโรงทาน ท่าน พระครูเจ้าอาวาส เป็นคนขยันเคร่งครัดจริงจังในการทางาน ทาทั้งวันทั้งคืนไม่มีเวลาแน่นอน บางครั้งจะ ทางานกันกลางคืน บางครั้งก็เริ่มหกโมงเย็น เลิกงานตีหนึ่ง กลางวันก็ทางานปกติ บางครั้งดึก ๆ ท่านเปิด ไฟทางาน พระเณรก็ระดมช่วยกันทางาน ในช่วงทางานด้วยกันกับท่านพระครู เจ้าอาวาส หากใครทางาน ชา้ ไมท่ นั ใจทา่ น ทา่ นกจ็ ะดพุ ระเณรโดนกนั ถว้ นหนา้ พระอาจารยจ์ ะสงั เกตดแู ละใสใ่ จจดจา วา่ ทา่ นพระครู หยิบเครื่องมืออะไร วางไว้ที่ใด เพียงท่านหันหน้ามา พระอาจารย์ก็จะรู้ใจท่าน หยิบเครื่องมือนั้นยื่นให้ถึง มือท่านพระครูทันท่วงที พระอาจารย์จึงได้รับความไว้วางใจ และความเมตตาจากท่านพระครู เป็นผู้เดียว ที่ไม่เคยถูกท่านตาหนิ
แมจ้ ะรสู้ กึ ดี และสมหวงั ไดบ้ วชเรยี นเปน็ พระภกิ ษสุ งฆด์ งั ใจปรารถนา ไดท้ า ในสงิ่ ทอี่ ยากทา มเี วลา ได้อ่านหนังสือธรรมะ ได้ฟังธรรมมากขึ้น ทาหน้าที่สงฆ์อย่างสมบูรณ์ ช่วยแบ่งเบาภาระท่านพระครู และ ทางวัดตามกิจหน้าที่ของสงฆ์อันควร ครั้นเมื่อเวลาผ่านไปสองพรรษา เข้าพรรษาที่สาม พระอาจารย์เริ่ม
