Page 8 - ๕๐ ปี ๑๐๐ สัจธรรม-การเจาะสภาวะ

186
เราใช้-สวิตช์ไฮโดรเจน-ปิดก็หมุน ๆ แล้วมันเร่ิมหร่ี ๆ ๆ พอปิดสุดมันก็ดับเหมือนกัน แต่เขาค่อย ๆ ไป อาการเกิดดับก็คล้าย ๆ กัน
ทีน้ี จะบอกว่าเพ่ิมตัวมุ่ง ไหน ๆ ก็ไหน ๆ เนอะ อยากรู้ว่าตัวมุ่งเป็นยังไง มุ่งมีสองอย่าง หน่ึง... มีความมุ่งม่ันในการปฏิบัติของตนเอง มีความมุ่งม่ันแน่วแน่ ตรงน้ีจะประกอบด้วยความเพียร มีความตั้ง ม่ัน แน่วแน่ มุ่งม่ันท่ีจะปฏิบัติ เวลาปฏิบัติทุกคร้ังก็ต้ังใจอย่างแน่วแน่ว่าจะกาหนดตรงน้ี มุ่งม่ันอยู่กับการ ปฏิบัติ เวลาเดินจงกรมก็มุ่งม่ันท่ีจะสังเกตอาการเกิดดับ เท้าซ้าย เท้าขวา เท้าซ้าย เท้าขวา แนบติด แต่ตัว มุ่งอีกตัวหน่ึงก็คือว่า เราให้สติมุ่งไปท่ีอาการ ทาอย่างไรถึงจะมุ่งไปได้ ? พอเพ่ิมตัวมุ่งปุ๊บเราจ้องทันทีเลย เพราะอะไร ? เพราะว่าถ้าไม่จ้องมันก็ไม่ไป ใช่ไหม ?
สังเกตไหม พอมุ่งทุกครั้งก็จะจ้องทุกครั้งเลย เราก็ เอ๊ะ! มุ่งยังไงดี ? ทาไมถึงเรียกว่ามุ่ง ? เวลา เราเดินรีบ ๆ เป็นไง มีตัวมุ่งไหม ? เวลาเดินต้องรีบให้ทันเวลา ความรู้สึกตัวนั้นเป็นยังไง ? นั่นแหละคือ ตัวมุ่ง เวลาเรารีบให้ทันเวลา มุ่ง ๆ มุ่ง ๆ พวกเราจริง ๆ น่าจะเข้าใจง่ายนะ เวลาเดินไปทางานทีต้องรีบ ๆ รีบ ๆ แต่ตัวมุ่งตรงนั้นเขาเรียกว่ามุ่งทั้งตัว ความรู้สึกที่มุ่ง... มันก็ธรรมดานะเราไม่เคยใช้ภาษาแบบนี้ การ ใช้ภาษาแบบนี้น้อย สังเกตดูนะ เมื่อไหร่นิ่งแล้วมีเป้าหมายในการกระทา รู้สึกเป็นไง ? ตัวมุ่งเกิดไหม ? เรานิ่งแล้วเป้าหมายเราอยู่ที่พองยุบปุ๊บ ลองดูสิ รู้สึกเป็นไง ? นิ่งแล้วสนใจพองยุบ จิตมันไปที่พองยุบทันที ไหม ? ไปทันทีเลย! เขาเรียกนิ่งแล้วมีเป้าหมาย
อยา่ งเราเดนิ ปบุ๊ นี่ นงิ่ แลว้ มงุ่ มเี ปา้ หมายทจี่ ะรอู้ าการเกดิ ดบั ของการเดนิ จติ เขาจะไปโดยอตั โนมตั ิ ลองดูสิ ตอนนั่งนี่ พอนิ่งปุ๊บ มุ่งมาที่อาจารย์... โอว! แรงไปนะ เบา ๆ ก็ได้ มุ่งมากไป บอกให้มุ่งก็มุ่ง เพราะ ฉะนั้น สังเกตไหม พอเรามุ่งไปถึงอาการ เขารู้สึกเป็นไง ? อารมณ์นั้นชัดเจนไหม ? พอเรานิ่งปุ๊บ สนใจจุดนี้ จิตเราจะมาสัมผัสกับอารมณ์ทันที เพราะฉะนั้น เวลาเราเดินจงกรมก็เหมือนกัน จึงบอกให้เพิ่มความนิ่งนะ บางครั้งเรามุ่งไปที่อาการ เราสนใจอาการ กาหนดอาการดีแล้ว แต่ให้เพิ่มความนิ่งขึ้นมานี่ พอเพิ่มความนิ่ง ปุ๊บนิ่งที่จะรอู้าการจิตจะมีกาลังแล้วก็จะมุ่งไปที่อาการ
บางทีโยคีไม่เข้าใจ เอ้า! เพิ่มความนิ่งนะ จากที่ปฏิบัติอยู่ดี ๆ เลยนะ ตามอาการชัดเจนดีขึ้น รู้สึก ว่าขาดกาลังนิดหนึ่ง บอกให้เพิ่มความนิ่ง เขานิ่ง...เฉย ไม่ดูอาการแล้ว เพราะฉะนั้น การเพิ่มความนิ่งกับ ความสงบนี่ต่างกันลย บางทีบอกให้เพิ่มสมาธิ พอให้เพิ่มสมาธิเราจะหาแต่ความสงบอย่างเดียว สังเกต ไหม เขาบอกว่าสติเยอะจะฟุ้งซ่าน ต้องเพิ่มสมาธิ เพิ่มความเพียร พอเพิ่มสมาธิให้เยอะ เราก็พยายามนั่ง เอาอย่างเดียวแล้ว นั่งเพื่อให้มันสงบก่อน มันจะได้บาลานซ์ (balance) กันกับความฟุ้งซ่าน เพื่อแก้ความ ฟุ้งซ่าน อันนี้คืออย่างหนึ่ง
แต่การที่เรานิ่ง จิตเรานิ่งปุ๊บ จิตไม่ใช่แค่สงบ แต่เป็นความตั้งมั่น จิตที่ตั้งมั่นขึ้นเขาประกอบทั้งสติ และสมาธิไปในตัว จิตที่ตั้งมั่นขึ้นเขาก็ไม่ฟุ้งซ่าน ไม่ต้องรอเวลานานให้สงบก่อนแล้วค่อยเพิ่มสติใหม่ เรา ปฏิบัติจนสงบจนหลับ แล้วเพิ่มสติใหม่ จะช้า! คนที่จิตสั่งงานไวตื่นตัวตลอด แค่เพิ่มความนิ่งเพิ่มความ สงบ ก็จะบาลานซ์ กลายเป็นความตั้งมั่น แล้วจิตก็จะเป็นระเบียบขึ้น เขาก็จะสงบขึ้น จึงบอกว่าไม่จาเป็น