Page 35 - ดับตัวตน ค้นธรรม
P. 35
เหน็ ความจรงิ ของสภาวธรรมทปี่ รากฏ เดยี๋ วกจ็ ะกลบั ไปยดึ อกี เหมอื นเดมิ ! ละแล้วไม่ปล่อยเลย ละแล้วค่อยรอเวลากลับไปยึดใหม่
แต่เมื่อไหร่ที่เห็นถึงสัจธรรมความจริงที่ปรากฏขึ้นจริง ๆ ไม่มีเรา ไม่มีเขา มีการเกิดขึ้น-ตั้งอยู่-ดับไปอยู่เสมอ จิตจะคลายอุปาทานโดย อัตโนมัติ แต่เมื่อไหร่ที่เผลอจะเข้าไปยึด เมื่อรู้สึกตัว มีสติปรากฏขึ้นมา เขาก็พร้อมที่จะละ โดยธรรมชาติจิตจะไม่เข้าไปยึดสิ่งที่เป็นทุกข์ เพราะ ธรรมชาติของจิตต้องการความอิสระนั่นเอง ถ้าเราพิจารณาเราจะเห็นว่า เมื่อไหร่ก็ตามที่มีความทุกข์เกิดขึ้นภายในจิตใจ จะเกิดความรู้สึก กระวนกระวายหาทางออกจากทุกข์นั้น เพียงแต่ว่าวิธีที่จะออกจากทุกข์ อาจจะแตกต่างกันออกไป
แต่ใครที่อาศัยธรรมะขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็จะรู้ ว่า เมื่อมีความทุกข์ข้ึนมาควรต้องมีสติกาหนดรู้อย่างไร ที่ทุกข์เกิดขึ้นมา เพราะอะไร... ทุกข์เกิดขึ้นมาเพราะมีความเป็นตัวตน-มีเรามีเขา เพราะ อวิชชาครอบงา เพราะความไม่รู้จึงเข้าไปยึดว่าเป็นของเรา ยึดเอารูปนี้ว่า เปน็ ของเรา ยดึ เอาความคดิ วา่ เปน็ ของเรา แลว้ กเ็ ปน็ ทกุ ขข์ นึ้ มา... เมอื่ เขา้ ใจ อย่างนั้นแล้ว เมื่อมีความทุกข์ขึ้นมา ก็สลัดความรู้สึกว่าเป็นเรา เมื่อมี ความรู้เกิดขึ้นเมื่อไหร่ อวิชชาก็หายไปเมื่อนั้น เมื่อมีสติปรากฏขึ้นมาเมื่อ ไหร่ วิชชาเกิด อวิชชาความไม่รู้ก็หายไป เหลือแต่ปัญญาที่ต้องพิจารณา ว่าจะทาอย่างไรต่อไป
เพราะฉะนั้น ในการเจริญวิปัสสนากรรมฐานนั้นจึงใส่ใจพิจารณา อาการพระไตรลักษณ์ของทุก ๆ อารมณ์ เราไม่มีเงื่อนไขว่า อารมณ์นี้ต้อง รู้เกิดดับ อารมณ์นี้ต้องยึดเอาไว้ก่อน... ไม่ว่าจะเป็นความสุข ความสงบ
27
