Page 178 - ธรรมปฏิบัติ 1
P. 178
160
ธัมมวิจยะ
ขอความเจริญในธรรมจงมีแก่โยคีทุก ๆ คน นั่งตามสบายนะ วันนี้ เป็นวันแรกที่เราได้มาปฏิบัติธรรมกัน แต่ก็เป็นวันแรกที่ไม่ใช่วันแรกของ ทุกคน แต่ละคนก็มีประสบการณ์ในการปฏิบัติมาเยอะแล้ว อันนี้ดีนะ ที่จริง พอมีประสบการณ์เยอะ ฟังธรรมก็ให้น้อย ปฏิบัติธรรมให้เยอะ ฟังธรรมน้อย ทาเยอะ แล้วก็จะดี! เพราะแต่ละคนไม่ธรรมดานะ ไม่ธรรมดา!
เมื่อตอนเย็น คุณโยมบอกว่า ยังทาไม่ได้ ปฏิบัติมานานแล้วยังติด อยู่ อย่างที่บอกเมื่อช่วงกลางวัน การปฏิบัตินี่ ถ้าเรารู้ว่าเราติดตรงไหน จะ แก้ง่าย แก้ไม่ยากหรอก อย่างเช่น ถ้าเรารู้สึกว่า ช่วงนี้ปฏิบัติแล้วมันไปติด อยู่ที่ความว่าง นั่งไปตัวก็หาย และใจก็ว่าง ๆ หาอะไรไม่เจอเลย อันนี้ก็จะ ไม่ยาก เพราะยังมีอะไรให้เราต้องดูอยู่ สมมติว่าเราเจอความว่าง อย่างหนึ่ง ที่เราต้องรู้ก็คือว่า ถ้ารูปหายไป คือนั่งแล้วตัวหายไป พอตัวหายไปหมด ว่าง ไปหมด แล้วจะกาหนดอะไร ?
ตรงนี้แหละเป็นจุดสาคัญ ว่าการที่เรากาหนดจนรูปหายไปว่างไป ต่อไปเหลือแต่นาม เหลือแต่ความว่างกับจิตที่ทาหน้าที่รู้ว่าว่าง ก่อนอื่นสิ่งที่ เราต้องรู้ก็คือว่า ขณะที่รูปหายไป ใจเราว่างด้วยหรือเปล่า ? ใจเราสงบหรือ เปล่า ? ใจเราเบา ใจเราใส หรือตื่นตัว ? อันนี้ต้องรู้นะ ที่ถามว่า พอรูปหาย ไปรู้สึกอย่างไร ? จริง ๆ แล้วความรู้สึกจะเป็นตัวบอก โดยปกติเราจะรู้สึก ได้ทันทีว่ารู้สึกสงบ รู้สึกว่าง รู้สึกเบา รู้สึกใส ๆ แล้วก็รู้สึกว่าบริเวณข้างหน้า เราสว่าง หรือที่ตัวเรารู้สึกโล่ง ๆ โปร่ง ๆ อันนี้เราจะรู้สึกได้ทันที
ทีนี้จุดที่ต้องสังเกตก็คือว่า ให้นิ่ง แล้วสังเกตดูว่า จิตที่ทาหน้าที่รู้กับ ความโล่งความเบา ที่อยู่รอบ ๆ ตัว ที่อยู่ข้างหน้า เขาเป็นส่วนเดียวกันหรือ คนละส่วน ? ถ้าเห็นว่ามีจิตดวงหนึ่งที่ทาหน้าที่รู้ว่าโล่ง ๆ เบา ๆ ให้มาดูตัว
วันที่ ๖ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๗
