Page 272 - ธรรมปฏิบัติ 1
P. 272
254
เวลาน้อมถึงพระพุทธเจ้า ไม่ต้องมีพระอยู่ข้างหน้าก็ได้ ที่ไหนก็ได้ ก่อนนอนหรือนอนแล้วก็ยังระลึกได้ พระพุทธเจ้าไม่เกี่ยงนะ ทุกสถานที่ ที่ไหนก็ได้ เดินที่มืด ๆ คนเดียวก็น้อมได้ ตอนที่เรากราบ เราก็น้อม ก่อน จะเดินจงกรมก็น้อมถึงพระพุทธเจ้าก่อน ทาใจให้ว่าง น้อมถึงพระพุทธเจ้า แล้วก็เดินจงกรมไป เวลาจะนั่งสมาธิ นิ่ง ๆ ยกจิตขึ้นสู่ความว่าง แล้วก็น้อม ถึงพระพุทธเจ้า แล้วก็กาหนดอาการเกิดดับไป พิจารณาสภาวธรรมไป จะดี มาก ๆ เลย! เวลาเรานั่งอยู่ที่ไหนคนเดียว ถ้าเราขี้เกียจ เราก็จะรู้สึกว่าเกรงใจ พระพุทธเจ้า เราอุตส่าห์น้อมไปหาพระพุทธเจ้า พอขี้เกียจ เดี๋ยวพระพุทธเจ้า จะว่าไหม ? เราจะได้เตือนตัวเอง
จิตยิ่งกว้างก็ยิ่งบรรจุความสุขได้เยอะ เหมือนภาชนะนั่นแหละ ถ้า ภาชนะเราเล็ก ถึงความสุขเรามีเต็ม ก็มีแค่นี้ ถ้าภาชนะเรากว้างขึ้น ความสุข ก็จะกว้างขึ้น จิตที่รองรับเหมือนภาชนะที่รองรับ ลองดูสิ ให้จิตเรากว้างเท่า ห้องนี้ แล้วใส่ความสุขเข้าไปให้เต็ม รู้สึกเป็นอย่างไร ? แล้วก็ให้จิตเรากว้าง เท่าจักรวาล ให้ความสุขกว้างเท่าจักรวาลไปด้วย รู้สึกเป็นอย่างไร ? เขาเพิ่ม ขึ้นไหม ?
(โยคีกราบเรียนว่า มีความคิดในสิ่งที่เคยทาให้สุขมาก่อนปรากฏขึ้น มา แล้วก็จะรู้สึกสุขขึ้นมา) ตรงที่สุขขึ้นมานั่นแหละคือจิตเรา เราก็ขยายให้ กว้างออกได้ ตัวที่คิดก็คือ ความคิดถึงเรื่องราวที่เป็นเหตุให้ความสุขเกิด และ เมื่อความสุขเกิดขึ้นแล้ว จิตที่สุขเราสามารถให้กว้างออกไปได้ แต่ถ้าเหตุที่ ทาให้ความสุขเกิดมีกาลังมาก จิตเราก็จะพองเองโดยอัตโนมัติ เห็นไหม เขาขยายเอง! เขาขยายเองยังได้ แล้วถ้าเราสนับสนุนเขาอีกหน่อย จะเป็นไร ไป ? เพราะฉะนั้น เขาดีอยู่แล้ว เราก็สนับสนุนความดีตัวเองขึ้นไปอีก จะ เป็นไร ? สุขมากขึ้น!
ตรงนี้ไม่ต้องห่วงเรื่องติดหรอกนะ ถ้าจะติดก็ไม่เป็นไร ติดสักชาติ หนึ่งก็คงจะไม่ทุกข์หรอก! เพราะเรา “ติด” มาหลายภพชาติแล้ว น้อยคนที่
