Page 309 - ธรรมปฏิบัติ 1
P. 309
291
แต่ถ้ารู้ ๆ อยู่ แล้วมันว่าง ๆ ว่าง ๆ ส่วนใหญ่แล้วจะจับไม่ถูก เพราะไม่มีเป้าหมายที่ชัดเจน ไม่มีอารมณ์ที่ชัดเจน พอถึงตอนนั้นจริง ๆ ถ้าจิตมีกาลังจริง ๆ ก็จะเห็นได้ แต่พอถึงตอนนั้น ค่อยว่ากัน แต่ที่อาจารย์ พูดเผื่อไว้กว้าง ๆ สภาวะก็จะเกิดในลักษณะนี้นี่แหละ แต่อย่าไปรอว่า เมื่อไหร่จะเกิดเหมือนที่อาจารย์พูด อย่านะ.. เพราะเมื่อไหร่ที่เรารอ เราก็ ไม่ได้กาหนด รอแล้วอยากเห็น อยากเห็นแต่ไม่ได้เอาจิตเข้าไปกาหนดการ เปลี่ยนแปลง มันก็ไม่เกิด แต่ถ้าอยากเห็นแล้วกาหนดรู้ต่อเนื่องไปเรื่อย ๆ มีสติอยู่กับปัจจุบัน ทาอย่างที่บอก เดี๋ยวก็เห็นเอง เกิดขึ้นแน่นอน
วันนี้พูดเยอะเหมือนกันนะ อาจารย์ว่าไม่มีอะไรพูด ชั่วโมงหนึ่งแล้ว นี่ล่ะธรรมะมันเกิดขึ้นเพราะว่าข้างหน้ามีธรรมะ ธรรมะเกิดขึ้น พูดได้ เพราะว่าแต่ละคน สภาพจิตแต่ละคนอยากรู้ธรรมะ ถ้ายังเฉยสักคนหนึ่ง อาจารย์ไม่พูดแล้ว ถ้าสภาพจิต หรือสภาพวิถีจิตของแต่ละคนเฉย ๆ ไม่ สนใจ ธรรมะมันก็ไม่ไปแล้ว เพราะว่าพูดไปแล้วเขาก็ไม่รู้เรื่อง พูดไปก็ เปล่าประโยชน์ พูดไปก็เสียเวลาเปล่า พูดเหมือนไม่พูด เราก็ไม่ต้องพูด ดีกว่าใช่ไหม ? พูดเหมือนไม่พูด ไม่ต้องพูดดีกว่า จะได้สงบ ถ้าพูดแล้ว เหมือนไม่พูด เราหยุดพูด คนฟังจะได้ไม่ราคาญ อย่างน้อยจิตเขาก็จะได้ ไม่เป็นอกุศลมากขึ้น จะได้สงบ ให้ดูจิตตัวเอง ถ้าพูดแล้วฟังโอ้..ดี แสดงว่า พูดแล้วแต่ละคนสว่างขึ้น รู้สึกไหม ? พูดแล้วรู้สึกว่าจิตแต่ละคนสว่างขึ้น.. สว่างขึ้น.. อันนี้น่าพูด เหมือนดอกบัวได้รับแสงอาทิตย์ แล้วก็รู้สึก บานขึ้น.. บานขึ้น.. แสดงว่าฟังแล้วเข้าใจนะ ฟังแล้วเข้าใจ อันนี้ได้ประโยชน์ แต่ว่าอย่าลืมเอาไปด้วย อย่าลืมนาจิตที่มีพลัง จิตที่เบิกบาน เอาไปด้วยแล้ว วิธีการปฏิบัติ การกาหนดอารมณ์จะได้ต่อเนื่อง ตอนนี้พูดหมดแล้ว หมด แล้ว... มีอะไรอีก?
(ลูกศิษย์มีคําถํามเกี่ยวกับสภําพจิตและอํากํารของจิต)
สภาพจิต ต้นจิต แล้วก็อาการ... อาการเนี่ยไม่ใช่อาการของจิต อย่าง
