Page 333 - ธรรมปฏิบัติ 1
P. 333
315
อยู่ห่าง ๆ คอยบริการเขา ให้คนอื่นเขาฟังธรรม เราก็ได้ซึมซับมาบ้างมาจน ถึงปัจจุบัน เกิดความศรัทธา แต่ไม่มีเวลาได้ปฏิบัติ เกิดมาชาตินี้ก็เลยได้ ใส่ใจปฏิบัติ นั่นแหละก็ถือว่าเป็นโชคดีอย่างหนึ่ง
สมัยพุทธกาลก็เหมือนกัน ไม่ใช่ว่าง่ายทุกคน การปฏิบัติไม่ใช่ง่าย ทุกคน อย่างพระจักขุบาลที่ปฏิบัติ เพียรไม่หลับไม่นอนจนตาบอด จาก ตาดี ๆ เพียรปฏิบัติ ปรารถนาที่จะไปสู่ มรรค ผล นิพพาน เพื่อที่จะสิ้น อาสวกิเลสของตัวเอง เพียรปฏิบัติจนตาบอด คิดดูต้องอาศัยความเพียร ขนาดไหน ไม่หลับไม่นอน แค่ให้นั่งพักแล้วหลับตา หรือเพียงแค่หยอดตา แค่นั้นเอง ยังไม่ยอมเลย เพราะศรัทธาในธรรมะ ปรารถนาที่จะหลุดพ้น มาก ๆ เราเพียรได้ครึ่งหนึ่งหรือยัง ? เห็นไหม...นี่แหละความเพียรขนาด นั้น แต่บางคนสร้างมาดี สร้างบารมีมาดี ก็ไม่ต้องทรมานขนาดนี้ แค่ฟัง พระพุทธเจ้าเทศน์อย่างเดียวก็บรรลุธรรมแล้ว เพราะฉะนั้นตรงนี้เป็นตัวบอก ว่าไม่ใช่ว่าการปฏิบัติธรรมจะยากเฉพาะสมัยเรา หรือว่าการปฏิบัติธรรม ไม่ใช่ว่าง่ายเฉพาะสมัยพระพุทธเจ้า ถ้าเรารู้วิธีปฏิบัติ และมีเป้าหมายของ ตัวเองที่ชัดเจน คนเราทุกคนสามารถไปสู่เป้าหมายนั้นได้
อย่างที่เราเพียรอยู่ทุกวัน พยายามทาดี ทาบุญ ทาบุญเยอะ ๆ ทาบุญ มาก ๆ เราก็.. อย่างทาบุญทุกครั้งขอให้ข้าพเจ้าไปถึง มรรค ผล นิพพาน เวลาอธิษฐานจิต อธิษฐานแบบไหน ? ส่วนมากที่ได้ยิน... “ขออานิสงส์ของ การทาบุญของข้าพเจ้าในครั้งนี้ จงเป็นปัจจัยให้กับข้าพเจ้าทั้งหลายไปถึง มรรค ผล นิพพาน ในอนาคตกาลโน้นเทอญ...” ฟังแล้วไกลจังเลย ทาไมไม่ อธิษฐานให้ใกล้เข้ามาบ้าง ? ขอเป็นปัจจัยเพื่อมรรคผลนิพพานโดยฉับพลัน โดยฉับพลัน ไม่ใช่ว่าเราอธิษฐาน “โดยฉับพลัน” ก็ไม่จาเป็นว่าต้องบรรลุ เดี๋ยวนี้ แต่จะเป็นตัวกระตุ้นเรา ให้จิตเราน้อมนาไปสู่เป้าหมายที่มีความ ต่อเนื่อง แล้วมันส่งผลด้วย ส่งผลด้วย
บางคนอธิษฐานถึงนิพพานไม่ได้ กลัวลบหลู่ อธิษฐานแล้วตัวเองทา
