Page 388 - ธรรมปฏิบัติ 1
P. 388
370
ไม่ชัดเจน แต่ให้รู้ชัดว่ามีอาการบาง ๆ เบา ๆ นั้น
การที่มีสติรู้ชัด จะทาให้จิตเราตื่นตัว แต่ถ้าอาการเบาลง การรับรู้
เบลอ ๆ เคลิบเคลิ้มไปด้วย อย่างนั้นเรียกว่าสติอ่อน ถึงแม้ว่าลมหายใจจะ หายไป อาการพองยุบหายไป ก็ต้องรู้ชัดถึงความไม่มีอะไร รู้ชัดถึงความว่าง ที่เกิดขึ้น รู้ชัดถึงความเบา ความสงบที่เกิดขึ้น นั่นคือการรู้ชัดในรู้ มีก็รู้ชัด ว่ามี ไม่มีก็รู้ชัดว่าไม่มี
เมื่อกาหนดรู้ชัดในแต่ละอารมณ์ที่เกิดขึ้น ก็จะทาให้ไม่ง่วงง่าย ความง่วงเหงาหาวนอนจะเกิดช้า หรือไม่เกิดขึ้น แม้แต่ความง่วงที่เกิดขึ้น ก็ รู้ชัดว่าง่วง ถ้าเมื่อไหร่ที่รู้ชัด ความง่วงก็จะลดลง หรือหายไป ถ้าเคลิบเคลิ้ม ก็ให้รู้ชัดว่ากาลังเคลิบเคลิ้ม ให้รู้ชัดเข้าไปในอาการเคลิบเคลิ้ม
ถึงแม้ว่าอาการที่ปรากฏขึ้นข้างหน้า เราไม่รู้ว่าเป็นอะไร เรียกไม่ถูก หรือไม่รู้ว่าเป็นอาการอะไร ที่ปรากฏอยู่ข้างหน้า แต่สิ่งหนึ่งที่เรารู้แน่นอนก็ คือ อาการเหล่านั้นมีการเปลี่ยนแปลง หรือเกิดดับในลักษณะอย่างไร ถึงแม้ จะไม่รู้ชื่อ แต่ก็รู้ถึงลักษณะของอาการได้
ฉะนั้น สิ่งสาคัญจึงต้องรู้การเปลี่ยนแปลง หรือลักษณะของอาการ นั้น ๆ ว่า เกิดดับหรือเปลี่ยนแปลงในลักษณะอย่างไร การกาหนดรู้ถึงอาการ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป หรือการเปลี่ยนแปลงนั้น ไม่ต้องกังวลว่าการปฏิบัติจะ ผิดหรือไม่ หรือการปฏิบัติของเราจะกาหนดถูกหรือไม่ เมื่อไหร่ก็ตาม ที่มีสติ รู้ชัดถึงการเปลี่ยนแปลง ตรงนั้นไม่ผิด มีสติรู้ชัดถึงอาการเปลี่ยนแปลง ถึง การเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป
(โยคีส่งสภาวะ)
