Page 396 - ธรรมปฏิบัติ 1
P. 396
378
จริง ๆ แล้วคือตัว “สติ” นั่นเองที่ไปใช้กับงาน ใช่ไหม ? พอมีสติ ปัญญาก็ เกิดขึ้น ถ้าเป็นสติที่ไม่มีตัวตน ไม่มีเรา มีแต่จิตที่ทาหน้าที่รู้ รู้ชัดในสิ่งที่ เกิดขึ้น โยมปิ๊กลองดู ลองดูอีกทีหนึ่ง นึกถึงเนื้องาน ให้จิตเรากว้างกว่างานที่ ทา รู้สึกเป็นไง ? เห็นชัดไหม ? กว้างแล้วต้องใส่ใจ สนใจนะ ถ้ากว้างแล้วเรา ไม่สนใจ งานนั้นมันจะไม่ชัด แล้วก็แก้ปัญหาไม่ได้อีกเหมือนเดิม ขยายออก ได้นะจริง ๆ เอาไปใช้กับงาน จริง ๆ แล้วไม่ต่าง ใช้กับคนได้ อย่างงานมัน เป็นของที่นิ่ง ๆ ใช่ไหม ? ไม่มีขึ้นลงเหมือนอารมณ์คน มีแต่มากกับน้อย ลองใช้ดู งานทางโลกแน่นอนเราคลุกคลี เราก็จะรู้ว่าปัญหาอยู่ตรงไหน
พระอาจารย์สอนเดินจงกรม
เวลาเดินจงกรม ให้เริ่มฝึกจากง่าย ๆ ก่อนนะ ยังไม่ต้องหาอะไรมาก หรอก แค่ให้เดินอยู่ในความว่าง เดินเข้าไปในความเบา แล้วรู้สึกอย่างไร ให้ ฝึกตรงนี้ก่อน จากนั้นเมื่อเดินเข้าไปในความเบาได้ หรือเดินอยู่ในความเบา ได้ ต่อไปก็ให้สังเกต อาการก้าวแต่ละก้าว มีลักษณะอย่างไร ให้ความรู้สึก อยู่ที่เท้า ขณะที่ก้าวไปแต่ละขณะ ให้เดินอยู่ในความว่างเบาก่อน แล้วค่อย สังเกตอาการที่เท้า เคยฝึกช้า ๆ ก็ช้า ๆ ได้ จริง ๆ ให้เดินธรรมชาติของเรา นี่แหละ ไม่ต้องช้าเกิน เป็นธรรมชาติสบาย ๆ สังเกตอาการ ให้จิตอยู่ที่การ เคลื่อนไหวของเท้า
การฝกึ ยา้ ยจติ ใชจ้ ติ ทวี่ า่ งรบั รอู้ ารมณบ์ อ่ ย ๆ เพอื่ ใหเ้ กดิ ความชา นาญ ถ้าไม่มีอารมณ์อื่น เราก็รู้อาการของรูปเราเอง ดูกายในกาย รู้อาการของ ลมหายใจ รู้อาการของพองยุบ รู้อาการของเวทนา รู้อาการของความคัน หรือย้ายไปที่มือ ที่แขน ที่สมอง ที่หัวใจ ที่หัวเข่า แต่ละตาแหน่ง แต่ละจุด ที่เราเอาความรู้สึกที่เบาเข้าไปนั้น ให้ความรู้สึกเป็นยังไง เมื่อเอาความเบา เข้าไปที่ไหน ตาแหน่งนั้นรู้สึกเบาไปด้วย ว่างไปด้วย หายไปด้วย หรือว่าเป็น อย่างไร นี่คือการย้ายจิต หรือส่งจิต
