Page 454 - ธรรมปฏิบัติ 1
P. 454
436
ให้ว่าง ๆ จริง ๆ ตอนนี้ก็เริ่มว่างกันมากขึ้นแล้ว ใช่ไหม ? จริง ๆ แล้วการ ปฏิบัติธรรม ตัวที่เราได้คืออะไร ? คือ “จิต” ของเรานั่นแหละ ที่เอาไปใช้ ในชีวิตประจาวัน... นั่งสบาย ๆ ลองน้อมใจมาข้างหน้าในที่ว่าง ๆ แล้วสังเกต ดูว่า ใจที่อยู่ในที่ว่าง ๆ “รู้สึก” อย่างไร ? รู้สึกหนัก รู้สึกเบา รู้สึกโล่ง ๆ รู้สึกโปร่ง ๆ รู้สึกว่าง ๆ รู้สึกเฉย ๆ... ลองดูว่ารู้สึกแบบไหน ? สังเกตดูนะ ไม่ต้องบังคับ แค่สังเกต... รู้สึกเบานะ ถูกแล้วนะ สังเกตต่อนะ
ใจที่เบา ๆ ที่อยู่ข้างหน้ากับตัวที่นั่งอยู่ อันไหนกว้างกว่ากัน ? ใจนะ ต่ออีกนิดหนึ่ง สังเกต ใจที่เบา ๆ ที่อยู่ข้างหน้าในที่ว่าง ๆ สามารถเคลื่อนย้าย ที่ได้ไหม ? หมายถึงว่าให้ใจที่เบา ๆ มาที่มือได้ไหม ? ย้ายใจที่เบา ๆ มาที่ แขนได้ไหม ? ย้ายใจที่เบา ๆ ไปที่หน้าได้ไหม ? ทีนี้ เราจะรู้ได้อย่างไรว่าใจ ที่เบา ๆ ย้ายที่ได้หรือไม่ได้ ? เราก็ลองดูอย่างนี้... รู้สึกเป็นไง ? (โยคีกราบ เรียนว่ามีความรู้สึกเหมือนเราต้องบังคับเขาออกไป) เหมือนเราบังคับ เขาเรียก “เราเป็นคนสั่ง” จริง ๆ แล้วเราบังคับไหม ? แค่ส่งใจ ใส่ใจ
(โยคีกราบเรียนว่ายังย้ายจิตไม่ได้) จริง ๆ แล้วที่มันช้า อย่างหนึ่ง ก็คือ เราพยายามให้มันอยู่นาน ๆ ที่จริงแล้วรู้สึกได้ทันที ลองดู เมื่อกี้ที่ บอกว่า พอเอาใจมาข้างหน้าแล้วรู้สึกเบา ใช่ไหม ? พออาจารย์ถามปุ๊บ รอ.. เราก็จะเริ่ม.. เดี๋ยวเบา เดี๋ยวก็หาย เดี๋ยวเบา เดี๋ยวก็หาย... อันนี้ไม่ผิด นะ ถูกแล้ว การฝึกใหม่ ๆ จะเป็นอย่างนี้ มันเริ่มจากเดี๋ยวเบา เดี๋ยวหาย แต่ถ้าเราชานาญแล้ว ก็จะเบา หรือว่าง ๆ โล่ง ๆ แต่ละคนอาจจะไม่เหมือน กันนะ บางทีคนอื่นเบา แต่เรารู้สึกเงียบ ๆ ทาไมไม่เหมือนเขาเลย ? เอ๊ะ! ถูกหรือเปล่า ? อันนี้ไม่ผิดนะ
ทาความเข้าใจอีกนิดหนึ่งว่า ลักษณะของจิตเรา เวลาสบายใจ เวลา เรามีความสุข จิตใจรู้สึกเป็นไง ? หนักหรือเบา ? รู้สึกได้ทันที โดยไม่ต้อง คิดเลย ใช่ไหม ? เขาเรียก “ดูจิต” ไม่มีหรอกตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีความสุข หายาก! เพียงแต่ว่าจะสุขมากสุขน้อย แต่จะบอกได้ว่าจิตเราจะรู้สึกเบา ๆ
