Page 455 - ธรรมปฏิบัติ 1
P. 455
437
เบาก็คือจิต เวลาเรารับรู้อะไร ลองดูว่าให้จิตที่เบา ๆ รับรู้ได้ไหม ? ตอนนี้ รู้สึก ? (โยคีกราบเรียนว่า เบา ๆ ) เห็นไหม ตอบได้ทันทีเลย คือรู้สึกทันที (โยคีกราบเรียนว่า ย้ายจิตได้แล้ว) ย้ายได้นะ เออ! ย้ายได้แล้ว! ดีแล้ว! แปลกนะ ที่จริงเป็นธรรมชาติ มันมีลักษณะอย่างหนึ่งก็คือว่า สังเกต ดี ๆ พอเราสนใจตรงไหน จิตเราไปที่นั่นแหละ นี่แหละคือ “การย้ายจิต” ไม่ต้องบังคับ คุณต้องไปนะ ฉันไม่ไป ไม่มีทางไปหรอก! ให้จิตไปอย่างเดียว แล้วเราไม่ไป แล้วเขาจะไปได้ยังไง ? เพราะตัวเราก็คือจิต จิตก็คือเรา... ตอนนี้ไปไหนแล้ว ? ถึงบ้านแล้ว! เห็นไหม ไปตอนไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้
อยู่ที่บ้าน
ลองดูนะ ให้จิตที่เบา ๆ กว้างเท่าห้องนี้เลย แล้วสังเกตดูว่า พอจิต
ที่เบากว้างขึ้น รู้สึกยังไง ? โล่งขึ้น โปร่งขึ้น สบายขึ้น หรือว่าเป็นยังไง ? (โยคีกราบเรียนว่า รู้สึกโล่ง ๆ ) เออ! เก่งนะ ใจที่โล่งรู้สึกดีไหม ? ทีนี้ลอง ดู ให้ใจที่โล่งนี่กว้างเท่าท้องฟ้าไปเลย จะได้รู้ว่าจิตของเรานี่ ธรรมชาติจริง ๆ ไม่ได้แคบแค่อยู่ในตัว กว้างเท่าห้องได้ แล้วกว้างเท่าท้องฟ้าได้ไหม ? ไม่มี ขอบเขต ไม่มีประมาณ ให้จิตกว้างเท่าท้องฟ้าไปเลย แล้วลองดูว่า จิตที่กว้าง เท่าท้องฟ้ารู้สึกยังไง ? ดีหรือไม่ดียังไง ? รู้สึกดีไหม ? รู้สึกดีนะ เออ! เก่ง นะ ปฏิบัติธรรมเริ่มดีขึ้นแล้ว! ถ้าอย่างนี้น่าสอนนะ
(โยคีกราบเรียนว่า รู้สึกมีความสุข) รู้สึกเบา รู้สึกโปร่งขึ้น ใช่ไหม ? เห็นไหม จิตเราเวลากว้างนี่ เขาไม่มีขอบเขต ไม่มีประมาณ แล้วสังเกตไหม ว่า จิตเรายิ่งกว้าง เรายิ่งรู้สึกอิสระ ไม่มีอะไรมาบีบบังคับจิตเราได้เลย เพราะเขากว้าง จริง ๆ จิตเรากว้างไม่มีขอบเขต ไม่มีประมาณหรอก กว้าง เท่าจักรวาล แต่เมื่อไหร่ที่ “มีเรา มีฉัน” ขึ้นมา ก็เหลือแค่นี้ ยิ่งมีเรามากเท่า ไหร่ ก็จะเล็กลง ๆ แล้วเหลือเท่าปลายเข็ม เขาเรียก “ใจน้อย” นิดเดียว! พอ เขาพูดไม่ถูกใจนิดหนึ่ง ก็จะแย่แล้ว
ลองดูสิ พอปล่อยใจเราให้กว้างขึ้น รู้สึกเป็นไง ? ลองดูนะ ทาใจให้
