Page 485 - ธรรมปฏิบัติ 1
P. 485
467
ความคิดที่ปรากฏขึ้นมา เขาอาศัยบริเวณรูป อาศัยเรื่องราวข้างนอก แต่ก็ จะปรากฏอยู่ใกล้ ๆ รูปเรา เกิดอยู่บริเวณส่วนที่ ๑ ที่ ๒ ส่วนหัว ส่วนตัว บริเวณหทยวัตถุ หรือระหว่างหทยวัตถุกับศีรษะของเรา หรือบริเวณตา ของเรา หรือบริเวณสมอง จะอยู่ประมาณนี้
เพราะฉะนั้น เมื่อเรากลับมารู้ใกล้ ๆ รูป ถึงแม้รูปตั้งอยู่ในความ ว่างแล้ว ก็จะมีอาการอย่างใดอย่างหนึ่งปรากฏ อาจจะเป็นอาการเกิดดับที่ เป็นสี เป็นแสง ปรากฏขึ้นมา อาการกระพริบระยิบระยับ อาการวูบวาบ อาการเคลื่อนไหวก็ตาม ถ้ามีอารมณ์อย่างใดอย่างหนึ่งเกิดขึ้น เราก็ตาม กาหนดรู้ไป บางทีเรามารู้ที่รูป ลมหายใจไม่ชัด อาการเต้นของหัวใจก็ไม่มี มีแต่เงาทึบ ๆ อยู่ที่รูป เหมือนรูปเราเป็นเงา ๆ ทึบ ๆ สลัว ๆ ก็ไปรู้ตรง นั้นแหละ บริเวณที่มีเงา มีความทึบอยู่ พอมีสติเข้าไปรู้ เงาทึบ ๆ นั้นมีการ เปลี่ยนแปลงไหม ? มีอาการบางไป จางไป หรือดับในลักษณะอย่างไร ? หรือในความทึบความมืดนั่นแหละ เขามีอะไรปรากฏข้ึนมา ?
บางครั้งเรารู้สึกเหมือนไม่มีอะไร มีชัดอยู่จุดเดียวคือจุดกระทบ เป็นจุดกระทบเล็ก ๆ ที่ปรากฏขึ้นมาระหว่างตัวกับพื้น ไม่ว่าจะเป็นช่วง ตาตุ่มหรือช่วงไหนก็ตาม นั่นคือจุดที่ปรากฏชัด เมื่อเป็นอย่างนั้น ก็สังเกต จุดกระทบนั่นแหละ รู้ถึงจุดกระทบ แต่ละขณะ เขามีการเปลี่ยนอย่างไร ? รู้จุดกระทบ แล้วก็ถอยออกมา แล้วก็รู้ใหม่ รู้ใหม่... รู้แต่ละครั้ง แต่ละครั้ง เห็นการเปลี่ยนแปลงของเขาไหม ? และขณะที่รู้แต่ละขณะ สภาพจิตเรา เป็นอย่างไร ? รู้สึกเลือน ๆ รู้สึกเบลอ ๆ รู้สึกลอย ๆ หรือรู้สึกนิ่งขึ้น รู้สึก จิตเราตั้งมั่นมากขึ้นหรือเปล่า ? นั่นคือสิ่งที่เราต้องสังเกต จุดเล็ก ๆ นั้น เปลี่ยนไปอย่างไร ? จางไป หายไป ว่างไป หรือเปล่า ? เราเห็นทั้งอาการ เกิดดับของจุดกระทบ เห็นทั้งการเปลี่ยนแปลงของสภาพจิตเรา
เมื่อมีความสงบเกิดขึ้น พอนิ่ง แล้วดูความสงบเอง รู้ให้ชัดถึงความ สงบอันนั้น ถ้าเรารู้ชัดถึงความสงบ ตัวความสงบเองก็แสดงอาการเปลี่ยน
