Page 82 - ธรรมปฏิบัติ 1
P. 82
64
อะไร ? เห็นแล้วอะไรเกิดขึ้นกับใจของเรา ? นี่คือสิ่งที่โยคีต้องพิจารณา ต้องสังเกต ต้องบอกตัวเองให้ได้ว่า เมื่อเราตามรู้ลมหายใจไปเรื่อย ๆ จิตใจ รู้สึกเป็นยังไง ? เปลี่ยนไปยังไง ? ตามรู้อาการเกิดดับของเวทนาไปเรื่อย ๆ จิตใจเราเป็นยังไง ? เปลี่ยนไปยังไง ? ตามรู้อาการเกิดดับในขณะที่จงกรม มีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ? อาการเกิดดับในขณะที่ก้าวเท้า แต่ละก้าว แต่ละก้าว มี การเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร ? และผลที่เกิดขึ้นมาเป็นอย่างไร ? ใจรู้สึก ยังไง ? รูปเปลี่ยนไปอย่างไร ?
การกาหนดรู้อาการเกิดดับของรูปนาม ของสภาวธรรมที่เกิดขึ้น จะ เปลี่ยนทั้งกายและจิตของเรา เปลี่ยนทั้งรูปและนาม แต่ไม่ใช่เปลี่ยนหน้านะ... บางคนก็หน้าเปลี่ยน จากที่หน้าเศร้า ๆ ก็สดใสขึ้น แต่ไม่ได้เปลี่ยนรูปร่าง ของหน้านะ ตรงนี้เราจะรู้สึกได้ บางคนจากที่หนัก ๆ มา ก็จะรู้สึกว่า ความหนักหายไปไหน ? หายไปอย่างไร ? หายเพราะอะไร ? เดิน ๆ ไปแล้วตัว หาย เดิน ๆ ไปแล้วเท้าหาย...
เมื่อก่อนอาจารย์จะสอนลัดจนโยมตกใจ มาถึงก็... เอ้าโยม เอา ความรู้สึกว่าเป็นเราออก ลองดูสิ รู้สึกเป็นไง ? โล่ง เอาความรู้สึกว่าเป็น แขนออก รู้สึกเป็นไง ? เอาความรู้สึกว่าเป็นตัวออก รู้สึกเป็นยังไง ? เอา ความรู้สึกว่าเป็นหัวออก รู้สึกเป็นยังไง ? โยมหยุดกึก! ถ้าไม่มีหัวแล้วจะ อยู่ยังไง ? จริง ๆ นี่ เราเอาความรู้สึกว่าเป็นเราออกจากตัวได้ ลองดูสิ ที่ พูดนี่เราทาได้นะ ลองดูสิ เอาความรู้สึกว่าเป็นเราออก เอาความรู้สึกว่า เป็นแขนซ้ายออก บริเวณนั้นรู้สึกเป็นยังไง ? หนัก หรือ เบา ๆ ว่าง ๆ ไป ? เอาความรู้สึกว่าเป็นตัวออก เหลืออะไร ? นี่คือการละอุปาทาน จริง ๆ ตัวที่ ยึดก็คือ “ความเข้าใจว่าเป็นเรา” นั่นเอง เขาเรียก “สาคัญ” เคยได้ยินไหม ?
พระพุทธเจ้าถามภิกษุว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เธอจะสาคัญความข้อ นั้นเป็นไฉน ? เขาใช้คาว่า “สาคัญอย่างไร ?” เข้าใจว่ายังไง ? รู้สึกยังไง ? ที่อาจารย์ว่าจะมาทบทวน พูดไปพูดมาเลยไม่ได้ทบทวนสักที ฟังเงียบอย่าง
