Page 80 - มิติธรรม

74
ทําไมตองพูดเบา ๆ แลวหันมามองเราดวย ? ทําไมเขาไมยิ้มใหเรา เหมือนเมื่อกอน ?
เมื่อเริ่มเขาใจอะไรมากขึ้น จากที่เคยเฝารอคอย ทําไมตองตาย ดวย ? ไมตายไมไดเหรอ ? ตายแลวไปอยูไหน ? ไกลมั้ย ? คิดถึง จังเลย...ถากลับมาเราจะไมดื้อ ไมซน
กาลเวลาผานไป จิตใจก็เริ่มเปลี่ยนแปลงไปดวย ทําไมไมมีใคร เขาใจเราเลย ? ความสุขความอบอุนหายไปไหนนะ ? ความอบอุนที่ เคยไดรับในอดีตก็เลือน ๆ ไป นึกไมคอยออก หนาวจัง พรุงนี้ตอง รับรูอะไรอีก ? สุขแลวทําไมตองทุกขดวย ? พบแลวไมตองจากจะ ไดมั้ย ? ทําไมจึงตองพบกับการเปลี่ยนแปลงไมหยุดหยอน ใครก็ได ชวยใหคําตอบหนอย...
เมื่อมีโอกาสปฏิบัติตามพระธรรมคําสั่งสอนขององคสมเด็จ พระสัมมาสัมพุทธเจา จึงไดเขาใจคําวาไมเที่ยง บังคับไมได เพราะ หลงเขาใจผิดคิดวาเที่ยง บังคับได จึงเกิดทุกข ขณะแรกที่ไดสัมผัส รสพระธรรมรูสึกโลง สวาง อิสระ ซึ่งเปนความรูสึกที่ไมเคยปรากฏมา กอนเลยในชีวิต เปนความอัศจรรยที่ยากจะบรรยาย ใจที่เคยถูกจอง จําดวยความคิด และคําถามมากมาย ไดรับอิสระแลวเปนความอิสระ ที่ไมตองหวนกลับไปอีก ณ วันนี้จึงเขาใจอะไรมากขึ้น
เพราะไมเที่ยง ใจที่เคยถูกจองจําจึงไดรับอิสระ เพราะไมเที่ยง จากที่ไมเขาใจอะไรเลย เดี๋ยวนี้เขาใจมากขึ้น เพราะไมเที่ยง ความหวั่นไหวจึงหายไป
เพราะไมเที่ยง ความสําเร็จจึงเกิดขึ้นได
เพราะไมเที่ยง คนเราจึงเจริญเติบโตได
เพราะไมเที่ยง จึงพัฒนาได