Page 170 - มรรควิถี

156
ของจิต เพื่อการละกิเลส ความพิเศษอยางหนึ่งของการเห็นอาการเกิดดับ อยางที่เคยบอกแลววา การที่เรากําหนดรูถึงอาการเกิดดับของรูป นามเปนหลัก ทุกครั้งที่เห็นอาการเกิดดับของรูปนาม เห็นจิตดับกับอารมณ รูปตางๆที่ดับไป ถาเปนเสียง เสียงปรมัตถดับ จะไมมีกิเลสเขาไปเกี่ยวของ ขณะนั้นรับรูดวยความรูสึกที่ไมมีตัวตนลวน ๆ มีแตสติที่ผองใสที่ทําหนาที่ รับรู ไมมีกิเลสเขาไปเกี่ยวของ ตรงนี้คือความวิเศษ ยิ่งเห็นอาการเกิดดับ ของรูปนาม อาการเกิดดับนี้มากเทาไหร จะทําใหจิตเรายิ่งคลายจากอุปาทาน หรือกิเลส ความทุกข ความโลภ ความโกรธ ความหลงจะลดลงโดยอัตโนมัติ โดยที่เราไมตองพยายามที่จะละความโลภ ฉันจะดับความโลภนะ ฉันจะดับ ความโกรธ ถาคิดอยางนั้น ถารอใหเขาเกิดกอนแลวคอยกําหนด ยังไงก็ ไมทัน เพราะฉะนั้นละไดไมหมด มันจะมีเศษอารมณ เพราะวาเมื่อไหร รอใหเกิด ตรงที่เรารอนี่ ถาเราไมเจริญสติ สติก็จะออน พอมีกระทบก็ จะเกิดทันที แตชวงที่เราไมมีอารมณอื่นเขามากระทบ ไมมีความโกรธ แลว เจริญสติดวยการกําหนดอารมณอื่นเปนอารมณของจิต รูวาวาง วางก็ให รูวาวาง สงบก็ใหรูวาสงบ แลวก็กําหนดความสงบ อยางเชนพอสงบแลว ก็ยกจิตขึ้นสูวิปสสนาดวยการกําหนดอารมณตาง ๆ ที่เกิดขึ้นในความสงบ นั้น กําหนดอาการเกิดดับของอารมณตาง ๆ ที่เกิดขึ้นในความสงบ ไมวา
จะเปนการพูดคุย มีการหยิบจับ การเคลื่อนไหว หรือขณะนั่ง ขณะที่นั่งปฏิบัติ ยอนกลับมาถึงวาพอเรานั่งปฏิบัติ สัญญา หรือสังขาร.. พอเรานั่งปฏิบัติจะมีความคิดตาง ๆ เขามา มีความคิดเขา มารบกวน การทําความรูสึก มันอยูที่เจตนาแลว การทําความรูสึกของเรา วามันรบกวนหรือไมรบกวน ถาเราพอใจที่จะกําหนดอาการเกิดดับของ ความคิด ก็จะไมรูสึกวาความคิดรบกวน แตถาเมื่อไหรที่เราปฏิเสธความ คิด ก็จะรูสึกวาความคิดรบกวน พอใจที่จะกําหนดความคิด จะเกิดขึ้นเยอะ แคไหนก็ตาม เดี๋ยวมา เดี๋ยวมา เราก็พอใจที่จะกําหนด มาแลวดับยังไง