Page 192 - มรรควิถี

178
พอไมสงบก็เกิดความรูสึกรําคาญ จะรูสึกวาตัวเองปฏิบัติไมได เพราะ เขาใจผิดวานั่งเมื่อไหรตองสงบ นั่งเมื่อไหรตองสงบ ที่จริงการเจริญสติหรือ การปฏิบัติวิปสสนา เราไมไดนั่งเพื่อสงบ นั่งเพื่อที่จะรูวาอาการตาง ๆ ที่ เกิดขึ้นเกิดดับอยางไร เรากําหนดรูอาการพระไตรลักษณ อาการเกิดขึ้น ตั้ง อยู ดับไปของรูปนาม ไมวาจะเปนอาการของลมหายใจหรือจิตที่ทําหนาที่ รูอาการเกิดดับของลมหายใจ เสียงที่เกิดขึ้นก็เหมือนกัน แมแตเสียงที่ เกิดขึ้น เสียงจัดเปนรูป เพราะฉะนั้นเมื่อเสียงเกิด เสียงดังมาก ๆ เสียง ดังตอเนื่อง ขณะที่นั่งแลวมีเสียงรบกวน เสียงดังขึ้นมา ถาไมใหเกิดความ รูสึกวาเสียงรบกวน ก็ตองพอใจในเสียง พอใจที่จะกําหนดรูอาการเกิดดับ ของเสียง เสียงนั้นจะไมรบกวน แตถาเมื่อไหรเราปฏิเสธก็จะรบกวน แต ถาเราไมปฏิเสธ อารมณนั้นจะไมรบกวน เพราะฉะนั้นสภาวะตาง ๆ ที่เกิด ขึ้นกับชีวิตประจําวันของเรา เราเอามาเปนอารมณกรรมฐานไดทั้งหมด ไม วาจะเปนการพูด หรือการกระทําตาง ๆ พูดไปไกลเลย ยอนกลับมา...
สมุทัย เหตุแหงทุกข พูดสั้น ๆ นะ บรรยายไมคอยเปน... สาเหตุ แหงทุกขอยูตรงไหน ? อยางที่บอกแลวแหละ จริง ๆ พูดเรื่องทุกขแลว ก็พูดถึงเหตุแหงทุกขไปในตัว สาเหตุแหงทุกขก็คือ ความมีตัวตน มีเราเกิด ขึ้น ที่บอกวาเอาความรูสึกวาเปนเราออก ความทุกขก็หาย เอาความรูสึก วาเปนเราเขามา ความทุกขก็เกิดขึ้น เวลาที่ไดยินเสียงที่ไมชอบ หรือคิดเรื่อง ที่เราไมชอบ ตรงที่คิดเรื่องที่เราไมชอบ ขณะที่ความไมชอบเกิดขึ้น ถามตัว เองดูไดเลยวา ขณะที่ไมชอบ ใครเปนผูไมชอบ ? ถามเมื่อไหรก็คือเรา ถาม เมื่อไหรก็คือเรา พอเอาความรูสึกวาเปนเราออก ถามวาความชอบความ ไมชอบเกิดขึ้นไดไหม ? ไมได เหลือแตจิตที่ทําหนาที่รูถึงอารมณที่เกิดขึ้น จิตที่ทําหนาที่รับรูอารมณที่เปนธรรมชาติที่เกิดขึ้น ไมมีเรา เพราะฉะนั้น นี่สาเหตุแหงทุกข
สมุทัยเหตุแหงทุกขอีกอยางหนึ่งคืออวิชชาความไมรู เพราะความ