Page 203 - มรรควิถี

เราเปนผูเสวยอารมณ ไมมีเราเปนผูรับอารมณ อารมณหลนไปในความวาง จิตยิ่งผองใสยิ่งสะอาด เพราะไมสั่งสมสิ่งที่เปนอกุศล สิ่งที่เปนปฏิกูลตอ จิตใจเรา
สิ่งที่เปนอกุศลที่ทําใหจิตใจเราเศราหมอง อะไรก็ตามที่เกิดขึ้นกับ ใจเรา ทําใหจิตใจเราเศราหมอง นั่นคืออารมณที่ไมดี ความคิดตาง ๆ ... อยางที่บอกวาความคิดเปนอารมณที่เกิดขึ้นภายใน เกิดจากใจเรา เกิดภาย ในก็จริง แตถาเมื่อไหรกําหนดรูถึงความเปนคนละสวนระหวางจิตกับเรื่อง ที่คิด ความรูสึกกับเรื่องที่คิด จะเห็นวาความคิดนั้นเกิดขึ้น ไมมีตัวตน แต เกิดขึ้นตามเหตุปจจัย อาศัยเรื่องราวที่เกิดขึ้นทําใหคิด สังเกตดูดี ๆ วา ธรรมชาติของจิต ธรรมชาติของสังขาร ธรรมชาติของวิญญาณ เมื่อรับรู อารมณอะไรก็ตาม ก็จะทําหนาที่พิเคราะหพิจารณา แลวก็ตัดสินอารมณ โดยความเปนธรรมชาติ เห็นปบก็.. ดวยสัญญาเกาก็จะปรุงแตงจิต เพียง แตเรามีสติ ถาเรามีสติก็เปนผูกําหนดรู เปนผูเลือกแลว เลือกอารมณที่จะ รับรู รูแลวเลือกอารมณที่เราจะใสใจ อารมณไหนสิ่งไหนควรที่จะใหความ สําคัญ สิ่งไหนที่ควรจะปลอยวาง สิ่งไหนที่ควรมองผาน เพราะชีวิตของเรา สิ่งที่เขามากับชีวิตของเราประจําวัน ไมวาจะเกิดทางตา หู จมูก ลิ้น กาย หรือใจก็ตาม มีทั้งเรื่องที่เปนสาระไมเปนสาระ เรื่องที่เกิดขึ้นมาลอย ๆ หรือ ไมมีเหตุอะไรก็เกิดขึ้นมา เรารับรูตามธรรมชาติ โดยทั่วไปเกิดทางตาเห็น โนนเห็นนี่ หรือเห็นผาน ๆ ธรรมดา แตเรื่องบางเรื่องพอเราเห็นแลวผาน ไมได นั่นคือแสดงวามันประทับใจ เราเห็นแลวชัดในความรูสึกของเรา อารมณเหลานั้นแหละตองกําหนดรูดวยความรูสึกใหเร็ว ละตัวตนใหเร็ว
อยางที่บอกแลวถาเราดับตัวตนได ทําจิตของเราใหวาง ไมมีเราเปน ผูรับ ไมมีเราเปนผูเสวยอารมณเหลานั้น เมื่อไมมีเราเปนผูรับ ไมมีเราเปน ผูเสวยอารมณ เหลือแตจิตที่วางเบาทําหนาที่รับรูอารมณ พิจารณาดูอีกที เขาเรียกดูที่จิตของเรา เมื่อเปนเชนนั้น เมื่อเห็นอยูในลักษณะอยางนั้น เห็น
189