Page 208 - มรรควิถี

194
ถาเราพิจารณาเห็นจิตตัวเองบอย ๆ พอเรามีความสุข ขณะที่เรามีความสุข มีเมตตา จิตเราคิดยังไง ? คิดแตสิ่งที่ดี ๆ มีแตความรูสึกดี ๆ ใหกัน เขา ก็คิดเรื่องที่ดีเหมือนกัน เพียงแตความดีของคนแตละคนตางกัน อยูที่วา ใครคิดไดกวางไกลกวากัน ปญญา จะคิดเฉพาะหนาหรือคิดเพื่ออนาคต ตรงนั้นแหละความตางกัน อยูที่ปญญาอยางหนึ่ง ถึงยังไงก็ตาม การที่เรา เขาใจถึงสภาพจิตใจของตัวเองใหมาก เห็นจิตตัวเองใหมาก เราจะรูถึงจิต ของคนอื่นดวย
การที่รูจิตของคนอื่นดวยดีอยางไร ? ไมใชละลาบละลวงนะ ไมใช อยากรูจิตของคนนั้น ไปสัมผัสจิตของคนนั้นคนนี้ไปทั่ว อันนั้นเขาเรียกวา ละลาบละลวง โดยที่เจาของเขาไมอนุญาต เขาไมอยากใหรูแลวเราไปรู ไม ดี เสียมรรยาท ถึงแมเราจะมีความรู รูได สามารถรูได เห็นแลวตองหลบ ถาเจาของเขาไมอยากใหรู เปนมรรยาทอยางหนึ่ง เพราะการที่เรารูแลว เราอยากรูไปเรื่อย รู รู รู แปบเดียวเผลอ เราเก็บความลับไมอยู เก็บความ ลับของคนอื่นไมอยู เราก็จะพูดตอ ๆ กลายเปนเรื่องเสียหายของผูอื่นไป ทําใหผูอื่นเสียหาย ทําใหผูอื่นเดือดรอน คนเราจะไวอยางนี้ อยางหนึ่งก็คือ วาลืมคิด ถามีความรู แลวก็เพลิน รูสึกเขาเรียกฟูหนอย ฉันมีความรู ก็จะ เปน...คนนั้นอยางงั้น คนนี้อยางงี้ คนนั้นอยางงั้น... กลายเปนเรื่องที่ไมดีไป เพราะฉะนั้นทานแมครูเคยสอน นะ..อันนี้เอามาบอก การรูวิถีจิตคนอื่น รูได ถาเห็นใหหยุด ถาเขาไมอยากใหรู ไมตองรู ถาเขาอยากใหรู เขาพูดเอง เขาเลาใหฟง เราคอยไปรู คือเราตองมีมรรยาท มีมรรยาท เปนสิทธิสวนตัว อันนี้ไมใชเรื่องของภายนอก เพราะฉะนั้นนี่ระวัง อันไหนที่อยากใหรูก็ จะรู ไมอยากใหรูก็ไมรู รูแลวก็จะไมพูด ถึงรูก็ไมตองพูด นั่นนะสําคัญ มาก ๆ พอพูดไป หนึ่ง.. ก็เปนการอวดตัวเอง เปนการอวดตัวเองอยางหนึ่ง ซึ่งเปนสิ่งที่ไมดี ถารูก็เงียบ อยูดวยความสงบ เพราะฉะนั้นรูตัวเองใหมาก ขัดเกลาตัวเองใหมาก นั่นคือสิ่งสําคัญ