Page 226 - มรรควิถี

212
ขยับ รูกอนพูด รูกอนทํา นั่นคือเห็นวาจิตสั่งกอนทํา จิตสั่งกอนพูด จิตสั่งกอนขยับ ตรงนี้ถาใช ๒ อยางควบคูกันไป การปฏิบัติเราทําได ตลอดเวลา อยูที่วาพอใจที่จะทํา ใสใจที่จะทํา มนสิการ ตองมีความเพียร มีตัวฉันทะ พอใจที่จะทํา
เพราะวาพอใจที่จะทํา เราไมไดทําเพราะวาเราอยากใหเปน สวนมาก ที่เรารูสึกวาทําไมได เวลากําหนดอารมณแตละครั้ง พอเริ่มลงมือปฏิบัติปุบ อยากเห็นทันที อยากใหมันเกิด พอไมปรากฏตามใจเรา เราก็จะรูสึกทํา ไมได ก็เลยไมทําตอ ความพอใจที่จะปฏิบัตินั้นหายไป ความเพียรหาย ไป ที่จริงถาเราพอใจที่จะทํากอน แลวผลจะตามมา เพราะสภาวะบางอยาง เราบังคับใหเกิดไมได โดยสวนใหญแลวเราบังคับใหเกิดไมได สภาวะ ตาง ๆ ที่เกิดขึ้นเกิดจากเหตุปจจัย เกิดจากอํานาจของสติและสมาธิ ของเราในขณะนั้น อยูที่กําลังของสติ สมาธิเรามากแคไหน การใสใจ ของเรา การพิจารณาของเรามีมากแคไหน สภาวะตาง ๆ จึงปรากฏชัดเจน ถึงจะเห็นอาการเปลี่ยนแปลงของสภาวะตาง ๆ ได
เพราะฉะนั้นพอใจที่จะทํา คํา ๆ นี้ที่ทานแมครูใชคําวา “พอใจที่ จะกําหนด พอใจในอารมณนั้น พอใจในความรูสึกอันนั้น” ทานเอามาใช กับเวทนา โยคีบางคนมีเวทนามาก รูสึกทนไมได นั่งเมื่อไหรก็มีเวทนา ทนไมได พอใจ ใหพอใจที่จะกําหนด พอใจที่จะดู ไมใชบังคับใหเขาหาย ถาเราไปบังคับใหเขาหาย ทุรนทุราย จิตใจจะไมสงบ จะรูสึกกระวนกระวาย แตถาเราพอใจที่จะดู หนึ่ง.. เราทําความพอใจที่จะดู แลวก็ทําความเขาใจ เขาใจในธรรมชาติของรูปนามขันธ ๕ พอมีเวทนาก็เปนอยางนี้ เขาใจวา รางกายของเราก็มีการเปลี่ยนแปลง เจ็บปวย ดีแลวที่ยังรูสึกปวดเปนพอใจ แลว ถาคนเรามีรางกายแลวปวดไมเปน นาหวงนะ คนปวดไมเปนก็จะขยับ ไมได เมื่อไหรที่ไมรูสึกปวดก็ขยับยากแลวนะ แสดงวาเสนประสาทตาง ๆ สวนนั้นไมคอยทํางานแลว เพราะฉะนั้นถายังรูสึกปวดอยูนะดีแลว พอใจ