Page 256 - มรรควิถี

242
เฉย ๆ เนี่ย อยายุงนะ เพราะฉะนั้นนี่ วิธีก็คือ ถาเฉยแลว อยาเฉยอยาง เดียว ใหเฉยกวาง ใหจิตที่เฉยกวาง แลวเพิ่มความสุขไปดวยจะดีมาก ๆ เอาจิตที่วางที่มีความสุขมาใชงาน รับรูสิ่งตาง ๆ อารมณที่เกิดทางตา หู จมูก ลิ้น กายใจ ตอไป ตรงนี้คือเอาจิตที่วางและมีความสุขมาใชงาน ตอ ถาทําไดอยางนี้ เราก็จะอยูกับการปฏิบัติตอเนื่องไปเรื่อย ๆ อยากังวล วาอิริยาบทยอย หรือตอนนอน ตอนนั่ง หรือตอนเดิน ไมตองหวง เพราะเปาหมายของเราคือทํายังไงจิตเราเปนอยางนี้ ใหจิตเราเปนอยางนี้ เพราะเราตองการทําจิตใหวาง ไมใชแครูอาการ
และอีกอยางหนึ่ง เมื่อจิตวางแลว เปาหมายของการปฏิบัติก็คือ รูอาการเกิดดับ เพราะฉะนั้นอาการเกิดดับที่เกิดขึ้น ไมวาจะอาศัยอารมณ อะไรก็ตาม ใหเราพอใจที่จะรูลักษณะเกิดขึ้น ตั้งอยู ดับไปของเขาแคนั้น เอง อยากังวลวาเสียงเกิดมา กําหนดเกิดดับไมไดเลย กําลังกําหนดอาการ เดินอยู พอเสียงดังขึ้นมา เสียงรบกวน แลวเราก็ไมสามารถกําหนดอาการ เกิดดับของการเดินได แตเปนเสียงรบกวน ที่จริงแลว ขณะนั้นเสียงเปน อธิบดี เสียงมีกําลังมากกวา ถาเดินแลว กําหนดการเดินไมได ใหหยุด แลว ไปรูอาการเกิดดับของเสียงแทน เสียงก็จะเปนอารมณกรรมฐานอยางหนึ่ง เอาเสียงมาเปนอารมณกรรมฐานเสีย รูการเกิดดับของเสียง อันนั้นเสียง ก็จะไมรบกวนแลว กลายเปนวาเปนผลดีกับเรา อันนี้คืออยูที่เจตนาของ เราเอง
อยางเชนพอเรานั่งแลวมีความคิด นั่งปุบความคิดเยอะแยะไปหมด เริ่มจากตรงไหนดี ? ปกติเคยนั่งแลวเงียบ นั่งแลวสงบ แตวันนี้นั่งแลว กําหนดอะไรไมไดเลย เดี๋ยวก็เรื่องโนนเรื่องนี้เยอะแยะมากมาย วิธีสังเกต ก็คือ ใหหยุดนิ่งกอนนิดหนึ่ง ไมตองนิ่งนาน ไมตอง ๕ นาที ๑๐ นาที แค เรานิ่งปุบ นิ่ง สังเกตดี ๆ แคอึดใจหนึ่ง พอเรานิ่งดูความคิด สังเกตวา ใจเรากับเรื่องที่คิดเปนสวนเดียวกันหรือคนละสวน ใหสังเกตแบบนี้