Page 262 - มรรควิถี

248
ขนาดนี้ คงมีลาภสักการะดี มีลาภสักการะเยอะ คงมีที่นั่งอันวิจิตรงดงาม พระพุทธเจาบอกวา ไมวาพระองคจะประทับที่ใดก็ตาม ถึงแมจะปูลาด ดวยหญา แลวนั่ง แตพระองคก็นั่งอยูบนที่นั่งอันเปนทิพย ใชไหม ? ที่นั่ง อันเปนทิพยเปนอยางไร ? ไมวาจะนั่งอยูที่ไหนก็สบาย
ที่นี้โยมลองพิสูจนดูนะ ตอนนี้เรานั่งอยูในศาลาใชไหม ? นั่งอยู บนเบาะ อันนี้เรารูสึก ตรงนี้เปนที่นั่งธรรมดา เปนที่นั่งทั่วไป แตถาเอาความ รูสึกที่สุข หรือเบา ออนโยน ไปรองรับจุดกระทบที่เรานั่ง ลองดูวานั่งอยู ที่ไหน ? รูสึกนั่งถูกพื้น ถูกเบาะ หรือวานั่งอยูที่ไหน ? อากาศใชไหม ? นี่ คือที่นั่งอันเปนทิพย ที่เราอยูได เหมือนนั่งอยูบนบัลลังกที่เปนของพิเศษ นี่คืออยูที่จิตของเรา เราจะไมรูสึกสัมผัสอยูบน.. เขาเรียกไมรูถึงบัญญัติ ตรงนี้ แตรูนะ ดูดวยตา หรือสัญญา จําไดจริง ๆ แตจิตของเราไมได เกาะเกี่ยว ตรงนี้ตางหาก สิ่งสําคัญ จิตเราไมไดยึดติดกับบัญญัติตรงนี้ แตรูดวยความรูสึกที่เปนจริงวา อยูในที่วาง ๆ ลอย ๆ เบา ๆ เพราะฉะนั้น รอบตัวรูสึกเบาไปดวย นี่คืออาณาจักรหรือขอบเขตของเรา
แมเรานั่งอยูในกลุม ในศาลาเนี่ยรอบ ๆ ตัวเรามีเพื่อนนักปฏิบัติอยู ดวย แตถาเราเอาความวางเขาไป จะรูสึกเหมือนนั่งอยูคนเดียวในที่วาง ๆ นั่นคือที่เขาบอกวา เทวดาถึงแมอยูติดกัน อยูชิดกันแคไหนก็จะไมอึดอัด ไมเบียดกัน จิตของเราก็เหมือนกัน ถึงแมตางคนตางปลอยจิตตัวเองให กวางในศาลาเนี่ย แตจิตที่วางจะไมเบียดเบียนกัน จะไมรูสึกกระทบกัน ตางคนตางรูสึกอิสระ นี่เปนเรื่องมหัศจรรยของธรรมะ การปลอยวางความ ไมมีตัวตนเปนเรื่องอยางนี้ เปนเรื่องมหัศจรรย เพียงแตวาเราจะทําอยาง ไรที่จะรูถึงบรรยากาศนี้ ? ทําจิตของเราใหเปนอยางนี้บอย ๆ ? อันนี้คือ คําถาม คือปญหาใหญ ที่จริงนี่แหละ.. ถาเจออยางนี้ เราอยากใหเปนอยาง นี้บอย ๆ นะ อยากใหเปนอยางนี้ตลอดเวลา เพราะอะไร ?
เพราะ “อิสระ” เพราะรูสึกวาเราไมตองไปแบกรับภาระอะไร จิตไม