Page 266 - มรรควิถี

252
เปนเราเนี่ยเกิดตลอดเวลาไหม ? ความรูสึกวาเปนคน ? คนเกิดขึ้นชั่ว ขณะหนึ่ง ๆ แคนั้นเอง ไมไดเกิดตลอดเวลาหรอก พอมาถามเรา เราเปน อะไร ? ออ.. เปนคน เกิดขึ้นตอนนั้นแหละ ใชไหม ? เพราะความรูสึก วาเปนคน สัญญาเกิดขึ้นมา จําไดตรงนี้เขาเรียกวาเปนคน ถาวาตามความ รูสึกจริง ๆ เขาบอกวาเปนอะไรไหม ? ไมบอกเลย นี่คือธรรมชาติที่เหมือน กันทั้งหมดทุกคน เพียงวาโดยบัญญัติ ที่เราบัญญัติขึ้นโดยสถานะตาง ๆ ที่เราสมมติบัญญัติขึ้นมา แลวเราก็ไปยึดติด จนไมสามารถที่จะคลาย อารมณเหลานี้ไปได เรายึดติดเอาไว เราเองเปนผูไมยอมปลอย เขาเรียก วาปลูกฝง เลยปดบังความจริง
ความจริงที่พระพุทธเจาตรัสเอาไว รูปนามอันนี้ไมมีอะไรเปนของเรา มีความเปนอนัตตา วางเปลา และไมมีสาระแกนสารดวย ไมมีแกนสาร เลย ลองดูรูปนี้ มีอะไรบางที่เรายึดได ? ไปรูตรงไหนก็วาง รูตรงไหนก็วาง เปนของวางเปลาทั้งหมด ไมมีแกนสาร แตเราก็พยายามยึด รูปเปนที่อาศัย ไมใชสิ่งที่ตองยึด อาศัยเปนปจจัย เปนที่อาศัย แตไมใชใหยึด อาศัยเพื่อ อะไร ? อาศัยเพื่อการสรางกรรม กรรมแลวแตวาจะเปนกรรมดี กรรม ไมดี ใครมีปญญา ก็อาศัยรูปนามน้ีทํากรรมดีตอ สรางสิ่งที่ดี ๆ พัฒนา ตัวเอง เพื่อไปสูความสิ้นสุดหรือพนทุกขจริง ๆ
แตบางคนก็อาศัยรูปนามอันนี้ ทําในสิ่งที่จะกลับไปสูบานเดิม มี ครูบาอาจารยทานหนึ่ง ทานบอกวาการเกิดเปนมนุษย เหมือนเราขึ้นมา เที่ยวชั่วขณะหนึ่ง เปนการเหมือนเราแวะไปเที่ยวในสวนดอกไมแปบหนึ่ง แลวก็กลับบาน บานเดิมอยูที่ไหน ? บานเดิมก็คือนรกขุมใหญ อยูท่ีใคร เกิดมาแลวจะสรางกุศลตรงไหนตอ ถาจะสราง เกิดมาบนโลกมนุษย ใชโอกาสตรงนี้ โอกาสอันดีของเรา เราอายุสั้นมาก ใชเวลานอยนิด เพื่อที่จะแสวงหาสิ่งที่ดี ๆ เปนปจจัยใหชีวิตของเรามุงไปขางหนาตอไป เพื่อเปาหมายจริง ๆ เพื่อที่สิ้นสุด เพื่อเปาหมายของชีวิต