Page 277 - มรรควิถี

ไป คอย ๆ บางไป คอย ๆ เลือนไป หรือกระจายออก บานออก หรือวา ฝอย ๆ หรือแปลบ ๆ อันนี้คือลักษณะอาการเกิดดับ ไมใชเราจะรูวามี แลวหมด มีแลวหมด อันนั้นไมใช ตองรูดวยวาเขาเกิดแลวดับอยางไร
อยางเชนแวบขึ้นมา บางทีไมเห็นดับ ผุดขึ้นมาใหมอยูเรื่อย อันนี้ผิด ไหม ? ไมผิด เขาเรียกเห็นแตตอนเกิด ตั้งอยู.. เกิด ตั้งอยู.. แตตอนดับ ไมเห็น นั่นคือสติเรามีกําลังขนาดนั้น ก็จะเห็นอยางนั้น ไมเห็นดับอยาไป หงุดหงิด ใหรูเกิดใหมตอไปเรื่อย ๆ ใหทันตรงที่ปุบเกิด ปุบเกิด แลวก็จะ ทันตอนดับเอง... มีอะไรอีก ? เวลาหมดก็หมดจริง ๆ นะ
เวลาสงบ อยางที่บอกวา ถาจิตเราสงบ บรรยากาศรอบตัวสงบ สังเกต พอเราหัวเราะขึ้นมา พอหยุดหัวเราะปุบ เปนไง ? จะเงียบไปเลย ไมมี เศษอารมณ เปนเรื่องจบก็คือจบ เขาเรียกไมมีเศษอารมณ จบปุบ มันก็จะ กลายเปนความวางสงบเหมือนเดิม จิตเราก็กลับสูความสงบ เขาเรียกไมมี เศษอารมณ ไมติดตัว ถามวาอารมณหัวเราะจบแลวก็คือจบ เวลาโกรธก็ไม ตางกัน ถาเรากําหนดอยางนี้ รูดับก็คือดับไมมีเศษ ไมมีเศษแลวนะ ดับเงียบไปแลว เฉยแลว วางสนิทแลว แตคนที่เปนคูกรณีไมรูนะวาจะ วางไปดวยหรือเปลา ? สวนมากนี่จะยืดเยื้อ เขาเรียกมีเศษอารมณ ถาเขาไมไดปฏิบัตินะ จะขามวัน ขามเดือน นั่นแหละ..ความไมพอใจอันนี้ แตถาเรารูดับได ดับแลวก็คือจบ
อยางหนึ่งที่เราพิจารณาก็คือวา เขาเรียกพิจารณาแบบบัญญัติ คนเรา ทุกคนมีกรรมเปนของตัว แตละคนก็มีกรรมเปนของตัวเอง มีวิบากเปนของ ตัวเอง เราทําแทนไมได เราอาจจะบอกได แนะนําได แตทําแทนไมได ใชไหม ? ปฏิบัติธรรมก็เหมือนกัน ทําแทนไมได บอกได บอกใหทําได สอนได แตทําแทนไมไดหรอก ใครทําใครได คนไหนทําคนนั้นได ทํามาก ไดมาก ทํานอยไดนอย ไมใชทําเพื่อเอาอีกละ ใชไหม ? เห็นไหมไดอะไร ? สิ่งที่ไดก็คือความวาง ความอิสระ ไมใชเพื่อไดอยางอื่น ทําเพื่อใหไดความ
263