Page 326 - มรรควิถี

312
จําเปนนะ สมัยกอนตางคนตางปฏิบัติ ถาคุยกันก็คุยเรื่องธรรมะนิดหนอย ปฏิบัติแลวรูสึกดียังไง แลวก็แยก หามคลุกคลี เพราะการคลุกคลีทําใหสติ เราออน สมาธิเราไมอยู จิตเราจะตกไดงาย ตรงนั้นแหละ คลุกคลีนอยที่สุด
อีกอยางหนึ่งถาจําเปนตองสนทนากันใหมีบรรยากาศรองรับ ใหพูด ผานบรรยากาศของตัวเอง พูดผานความวางของตัวเอง มีความวางหอหุม ตัวเราอยู ความวางของเรานะ หอหุมแลวก็คุยผานความวาง ขณะที่คุยผาน ความวางเนี่ย เราก็สังเกตคําพูดของเราดวย แตละคําเกิดขึ้นแลวดับยังไง ถามวาคุยอยางนั้นจะออกรสไหม ? ไมออกรสนั่นแหละจะไดคุยไมนาน ใชไหม ? ถาออกรสแลวคุยกันนาน ถามวาคุยรูเรื่องไหม ? รูเรื่อง แลว จะรูดวยวาคุยเฉพาะจําเปนในเรื่องที่ตองคุย พอคุยไป.. อันไหนไมจําเปน ไมตองคุยหรอกตรงนั้น แตนี่วาเราสบายเกิน สบาย.. ปฏิบัติสบาย
มีโยมคนหนึ่ง ลูกศิษยนะ เขาปฏิบัติมา เมื่อกอนจะเครงครัด แลวก็ใชวิธีที่ยาก ยังยากกวานี้เยอะวิธีปฏิบัติเมื่อกอนยังยากกวานี้เยอะ จนรูสึก ถามวาอาจารยตอไปนี้เนี่ย โยคีนักปฏิบัติใหมแสดงวาตอง ปฏิบัติไดเร็วกวาพวกเราเมื่อกอนใชไหม ? ไมแนหรอก พอวิธีปฏิบัติงาย ขึ้น เราก็ขี้เกียจมากขึ้น ขี้เกียจขึ้นดวย ความเพียรลดลง เมื่อกอนทุกวัน เชาเย็น เชาเย็น แตพอตอนหลังงายขึ้นเนี่ย ตอนเชาก็หาย ตอนเย็นก็หาย ตอนเชาโผลมา ตอนเย็นหาย ตอนเย็นมา เชาหาย กลายเปนชา ถาเพียร เทาเดิมยังไงก็เร็ว แตพอสะดวกขึ้น ความเพียรลดลง ก็ชาเหมือนเดิม แตถาเราเพียรเทาเดิม แลววิธีปฏิบัติเร็วขึ้นงายขึ้น การปฏิบัติเราไปเร็ว แนนอนถาเราปฏิบัติทั้งวันทั้งคืน ตรงนี้วันหนึ่งปฏิบัติไมกี่ชั่วโมง หนึ่งชั่วโมง กอนนอน นอยลง ก็เปนไปตามสมควรแกการปฏิบัติ ใชไหม ? นี่แหละ เปนไปตามกรรม เปนไปสมควรแกการปฏิบัติ
เห็นไหมแคสามวันเนี่ย พอเราปฏิบัติตอเนื่อง เราฟงตอเนื่อง สังเกต ไหมสภาพจิตเปนไง ? เปลี่ยน สภาวะเราเปลี่ยนไป กาวหนาขึ้นเยอะ