Page 382 - มรรควิถี

368
บางทีทําบุญแลวลืมคิดถึงบุญ ไมเคยคิดถึงบุญ แลวรอใหบุญชวย ความทุกขคิดถึงไดทั้งวัน แตบุญไมเคยคิดถึง แลวก็บอกวาบุญไมชวย ยากนะนะ.. ถาเราไมคิดถึงเขา คิดถึงสิ่งไหน สิ่งนั้นก็เขามาหาเรา คิดถึง ความทุกข ความทุกขก็มา คิดถึงบุญ บุญก็เขามาหาเรา นี่แหละเขาเรียก กฏแหงกรรม ทําอยางไรไดอยางนั้น คิดถึงบุญ ความสุขก็เกิด คิดถึง เรื่องที่ทําใหทุกข ความทุกขก็เกิด ตรงนี้เขาเรียกมโนกรรม เห็นไหม.. ใหผลสมควรแกการกระทํา นี่เปนเรื่องสัจธรรม
เพราะฉะนั้นถาอยากมีความสุข เมื่อทําจิตวางแลว เติมความ นิ่มนวลออนโยน หรือนอมถึงบุญที่เราเคยทํา เขามาใสใจที่วาง ๆ แลว ถาอยากใหความสุขนี้ตั้งอยูนาน ใชหลักเดียวกัน ใหใจที่สุขนี้กวางออก ลองดู.. ถาเอาความสุขมาไวที่หนา ลองดูหนาตาเราเปนอยางไร ? เอาใจที่ สุขมาไวที่หนา รูสึกเปนไง ? จะยิ้มขางใน หนาตาจะผองใส เพราะ ความสุขทําใหจิตเราผอง หนาก็ผอง เนี่ยเรายายจิตที่สุข เราสามารถ ทําได ตอไปใหยกจิตขึ้นสูความสุขนี้บอย ๆ ไมใชแคคิด แตเขาถึงได เราจึงนํามาใชได ถาคิดเฉย ๆ ความสุขไมเกิด ยิ่งคนที่มีความออนโยน เติมความออนโยนมาก ๆ คนมีความสุขมาก มีเมตตา เมตตาก็จะเกิดงาย คนที่มีความสุขมาก ๆ สมาธิก็ตั้งอยูนาน คนที่มีความสุขมาก ๆ ความ ทุกขก็เกิดไดชา คนที่มีความสุข ความโกรธจะเกิดยาก เพราะเปนของ ปฏิปกษกัน
เพราะฉะนั้นนี่รูแลวฝกนะ ใหทําบอย ๆ ถาอยากใหอยูนาน ๆ ก็เอา ไปใชบอย ๆ เอาความสุข เอาใจที่สุข เอาใจที่วางมาใชงานบอย ๆ ไมตอง เลือกเวลา ฉันจะทํากอนนอนดีไหม หรือตอนเชาดี ? ไมตอง เวลาไหนที่ เรารูสึกวารูสึกได ก็เติมได รูสึกตัวก็เติมความสุข รูสึกตัวก็ทําใหวาง เพื่อ ที่จะใชงาน ทําไดทั้งวัน ตองสวดมนตกอนไหม ? ถามีเวลาก็สวด ถาไมมี เวลาก็ไมตอง เพราะการทําจิตใหวางก็เหมือนการสวดใจสอนใจตัวเอง