Page 76 - มรรควิถี

62
ความวางก็ไมวางแลว วางในที่นี้หมายถึงวางจากสภาวะ วางไมมีตัวตน กับวางจากสภาวะไมเหมือนกันนะ ตรงนี้ตองเขาใจนะ ขณะกําหนดใหสังเกต วาแตละอาการที่เอาความรูสึกไปจับหรือเกาะติดมีอาการอยางไร ใหจับที่ ความรูสึก ความจริงไมซับซอน พอพูดมากขึ้นอธิบายมากขึ้นจะรูสึกวา หลายชั้นขึ้น พออธิบายละเอียดแลว ก็จะจับอะไรไมถูก ก็จะเลือกสิ่งที่ คิดวาเรานาจะทําได และใหผลดี เลือกจะทําอยางนั้นทําอยางนี้ เลือกเอง หมด พอเลือกเองหมดบางทีมันไมใชวิธีที่ถูกตอง การปฏิบัติก็เลยชา สภาวะก็เลยขึ้น ๆ ลง ๆ เดี๋ยวไดปจจุบัน เดี๋ยวไมไดปจจุบัน เดี๋ยวทอแท เดี๋ยวเบื่อหนาย เดี๋ยวมีตัวตน เดี๋ยวไมมีตัวตนเดี๋ยววาง เดี๋ยวไมวาง เพราะฉะนั้นวิธีปฏิบัติจึงสําคัญมาก ๆ
ฟงเฉย ๆ กับการฟงดวยการกําหนดรูนั้นตางกัน ถาเราฟงดวย การกําหนดรูจะมีความเขาใจในธรรมชาติของรูป-นาม เขาใจถึงอาการไม เที่ยงของรูป-นาม ทั้งเห็นทั้งรูสึกชัดวาลักษณะอยางนี้ ๆ เกิดจากความ ไมเที่ยง เกิดจากบังคับไมได เกิดจากตั้งอยูในสภาพเดิมไมได เปนความ เขาใจที่ไมใชเกิดจากความคิดเรา แตเปนความเขาใจที่เกิดจากการ ปฏิบัติของเรา เห็นวาทุกสิ่งทุกอยางบังคับไมได เมื่อมีความเขาใจก็มี กําลังใจ กําลังใจที่รูวามาถูกทางแลว เมื่อมีความเขาใจอยางนี้โอกาสที่ สภาวญาณกาวหนาก็มี ถารูวาแคฟงเฉย ๆ สภาวะก็จะเปนพื้น ๆ ธรรมดา แคแยกรูป-นามธรรมดา เห็นชัดเกิดในที่วางแตไมเห็นอาการพระไตรลักษณ ไมเห็นอาการเปลี่ยนแปลงเกิด-ดับของอารมณ เปนอาการเห็นแคแยก รูป-นาม เวลาเลาสภาวะตองเลาตั้งแตมีเจตนาที่จะกําหนดอารมณอะไร เปน ตนวาตองการกําหนดเสียง ขณะที่ไดยินเสียงเอาความรูสึกเกาะติดเสียง ที่ไดยิน ขณะที่กําหนดดวยการเกาะติดอาการ ก็จะรูวาสภาวะมันเปน อยางนี้ ๆ มีการเปลี่ยนแปลงอยางนี้ ๆ สภาวะมีการเปลี่ยนแปลงอยางไร ใหเลาถึงการเปลี่ยนแปลงของสภาวะในขณะนั้น ไมตองไปกังวลวาจะ