Page 91 - มรรควิถี

เลือนอีก เกิดขึ้นมาใหมอีก นอยกวาเกาแตก็เลือนเร็วกวาเกา อาการ เลือนหมดไปกําหนดอะไรไมถูกเหลือแตลมหายใจ พอเหลือแตลมหายใจ ก็ตองกําหนดลมหายใจตอ วามันเกิด-ดับอยางไร
ถาลมหายใจไมเกิดเลย เหลือแตวางอยางเดียว ก็ใหทําเหมือนเดิม อีก ใหนิ่งในความวางตรงนั้นอีก สภาวะก็จะปรากฏเอง ไมวาจะเปน ความคิดหรือความปวด อยางเชนพอนั่งไปสักพัก สมาธิดี ๆ แตมีอาการ ปวดขึ้นมา ไมมีสภาวะอื่นเลยมีแตปวดอยางเดียว รูสึกวากําหนดไมได มีแตอาการปวด ไมมีสภาวะใหกําหนด จริง ๆ แลวอาการปวด(เวทนา) นั่นแหละคือสภาวะ วิธีกําหนดเวทนาก็เหมือนกัน ขณะที่มีความปวดเกิด ขึ้นมา ใหพิจารณาวามีตัวตนหรือเปลา มีความรูสึกวาเราเปนผูดูความปวด หรือเปลา อาการปวดหรือความปวดนั้นตั้งอยูที่ไหน ตั้งอยูในความวาง ตั้งอยูในความเบา ตั้งอยูในที่โลง ๆ หรืออยูที่ตัว ถารูสึกวาอยูที่ตัวเมื่อไร เอาความรูสึกวาเปนตัวเราออก อยางเชนรูสึกวาอาการปวดอยูที่หัวเขา อาการปวดอยูที่หลัง ใหเอาความรูสึกวาเปนเขาเปนหลังออก การพิจารณา อยางนี้เพื่อที่จะดับความรูสึกวาเปนตัวเราออก เรียกวาการเพิกบัญญัติ ดับความเปนกลุมกอนของตัวของรูป ความเปนกลุมกอนตาง ๆ ของรูป อยางรูปรางที่เปนกลุมกอนเรียกวาบัญญัติ เห็นวาอาการปวดตั้งอยูบน หัวเขามีรูปรางของหัวเขา ตรงนั้นเปนอาการเห็นความปวดที่เปนบัญญัติ
การเพิกบัญญัติก็คือ เอาความรูสึกวาเปนหัวเขา เอาความรูสึกวา เปนหลังออก ขณะที่เอาความรูสึกวาเปนหลังออก ความรูสึกวาเปนหลัง รูปรางของหลังจะหายไปเหลือแตความวาง ตรงนี้เรียกวาการเพิกบัญญัติ ถอนจากความเปนกลุมกอน การยึดติดในความเปนกลุมกอนนั้น ก็จะ เหลือแตความวาง เหลือแตความวาง กับอาการปวดที่เกิดขึ้น ทีนี้เมื่อ เหลือแตความวางกับอาการปวด อาการปวดนั้นก็จะเปนสภาวะปรมัตถไม มีตัวตน สภาวะปรมัตถเราไมสามารถบังคับใหหายได ไมสามารถบังคับ
77